«جیمز رابینز» از هیات تحریریه روزنامه آمریکائی«یو اس تودی» از خوانندگان می پرسد: آیا ندا آقا سلطان را به یاد می آورید؟ دختری در سیمای اسطوره ای «بهار ایرانی» در تابستان سال ۱۳۸۸ که توسط تک تیراندازان رژیم در خیابانهای تهران کشته شد و مرگ اندوهبار او به نماد آن بهار نافرجام تبدیل گردید.
رابینز می نویسد در اعتراضهای گسترده جاری نیز دختران ایران در خیابانها حضور فعال دارند. این بار دختری دیگر روسری سفید خود را بر سر چوب کرده و در یک خیابان تهران ایستاده است. اگر جای دیگری می بود، گوئی دختری پرچم تسلیم را بلند کرده است اما در ایران این یعنی برافراشتن پرچم آزادی.
دختری دیگر روسری سفید خود را بر سر چوب کرده و در یک خیابان تهران ایستاده است. اگر جای دیگری می بود، گوئی دختری پرچم تسلیم را بلند کرده است اما در ایران این یعنی برافراشتن پرچم آزادی.
نویسنده سپس به انقلاب سال ۱۳۵۷ می پردازد که ایرانیان در چنگال حکومت دینی بنیاد گرایان گرفتار آمدند.
جامعه ایران تا پیش از ظهور آیت الله ها، یک کشور مترقی سکولار و طرفدار غرب بود.
سایر کشورهای آن منطقه هم کم وبیش تا پیش از سیطره اسلامگرایان چنان وضعی داشتند.
انقلاب به رهبری آیت الله خمینی نشانه عقب گرد و بازگشت به سوی بدتر شدن بود.
رابینز در پایان مقاله می افزاید اینکه معترضان از فرصت کنونی بخوبی استفاده کنند و نیروهای سرکوبگر به آنان بپیوندند، باید منتظر ماند و دید اما یک چیز محرز است: شایسته است مردم جهان آزاد شهامت و جسارت دست اندرکاران تظاهرات ایرا ن را پاس بدارند با این امید که هرچه زودتر خودکامگان حکومتی را کنار بزنند.
