روزنامه العربيه، زير عنوان «ايران: وقتی که يک ملا از لوئی چهاردهم تقليد می کند» مقاله ای از امير طاهری، نويسنده و تحليگر سياسی را نقل می کند که نوشته است اين روزها علی خامنه ای بايد مرد خوشحالی باشد. او تلاشی به راه انداخته است تا وی را «امام» بخوانند.
خامنه ای اميدواراست با لقب امام، خود را در مقامی برتر از تمامی آيت الله های عظمی قرار دهد. اين لقب به خامنه ای امکان دعوی برابری با امام زمان را می دهد که قرار است با خروج از غيبت بر جهان حکمرانی کند.
طی دو سال گذشته محمود احمدی نژاد ریيس جمهوری اسلامی ایران و دستيارانش شايعه ای را رواج داده اند که امام غائب در آستانه ظهوراست و اين تلويحا به آن معناست که مومنين بايد منتظر دستورالعمل های او باشند، نه خامنه ای.
خامنه ای برای مقابله با نهادهای کليدی در جمهوری اسلامی ایران به اين لقب نیازمند است - نقشه ای که بايد از چند سال پيش تدارک ديده شده باشد.
او نقشه اش را از ژوئن ۲۰۰۹ با برنده اعلام کردن احمدی نژاد در انتخابات رياست جمهوری پيش از به پايان رسيدن شمارش آرا آغاز کرد. او با اين کار اقتدار شورای نگهبان قانون اساسی را از بين برد که تشکيلات مسئول تائيد نتايج انتخابات است.
پيام، کاملا روشن بود: اين خامنه ای است، نه رای دهندگان، که تصميم می گيرد کی بايد عهده دار رياست جمهوری شود.
وی در بهار گذشته با رد کردن تصميم احمدی نژاد در مورد برکناری وزير اطلاعات، آنچه را که از اقتدار رياست جمهوری باقی مانده بود از بين برد. مجددا، پيام کاملا روشن بود: اين ولی فقيه است نه ریيس جمهوری که وزيران را منصوب و برکنار می کند.
خامنه ای بعدا سراغ مجلس رفت. او در اظهارنظرهائی علنی روش ساخت که مجلس موظف به اطاعت از دستورات اوست. علی لاريجانی ریيس مجلس، اوايل اين ماه، در توجيه وضعيت جديد گفت وظيفه مقدس مجلس اطاعت مطلق ازدستورالعمل های ولايت فقيه است.
اقدام بعدی خامنه ای از بين بردن مجمع تشخيص مصلحت نظام، يکی ديگر از ارگان های قانون اساسی از طريق انتصاب کميته ای جديد برای به عهده گرفتن وظايف آن بود.
قوه قضایيه هم که بموجب قانون اساسی بايد مستقل باشد، از بين برده شده است.
خامنه ای بی آنکه بداند، اين حکم لوئی چهاردهم را بازگو می کند که «دولت من هستم».
یکشنبه ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳ ایران ۰۷:۰۳
