تايم زير عنوان «ايران: چرا کارگران به اعتراض ها نمی پيوندند» می نويسد جنبش اپوزيسيون سبز ايران يکشنبه گذشته هنگامی که سرکوب دولت عليه اعتراض مردم را به مبارزه گرفت و در خيابان های تهران و ديگر شهرهای بزرگ به راه افتاد ثابت کرد هنوز زنده است. بخشی از اين ابراز وجود معرف الهام گيری از موج جاری قدرت مردم در شمال آفريقا و ورای آن بود. اما بين جنبش سبز ايران و ائتلاف هائی که در تونس و مصر حکام خودکامه را برکنار ساختند، تفاوتی محسوس ديده می شود. در تظاهرات جنبش سبز، گروه های کارگری اغلب غيبت دارند، و خواست های کارگران، کمتر مطرح می شود، حال آنکه حياتی بودن نقش آنها در وادار ساختن زين العابدين بن علی و حسنی مبارک به کناره گيری از قدرت ثابت شده است.
در ايران هنوز اتحادی سازمان يافته ميان کارگران و دانشجويان تحقق پيدا نکرده است.
در اوج قيام جنبش سبز در ايران در تابستان سال ۲۰۰۹ فعالان جوان خواستار اعتصابی عمومی شدند اما خواست آنان تقريبا با بی توجهی کارگران روبرو شد. بازاريان در بازار بزرگ تهران در ژوئيه ۲۰۱۰ هنگامی که تظاهرات اپوزيسيون فروکش کرده بود، برای اعتراض به اقدام غيرمنتظره دولت احمدی نژاد در بالابردن ماليات ها حجره های خود را بستند. فعالان سبز گرچه مشتاقانه به اين حرکت نگاه می کردند اما برای حمايت به بازاری ها ملحق نشدند. کارگران در صنايع قديمی و فرسوده در شهرهای کوچک و بزرگ شجاعانه به گرفتاری های ناشی از بحران اقتصادی اعتراض کرده اند. اما تاکنون ميان طبقه جوان ناراضی و اين ديگر بازيگران جامعه ايران هماهنگی سازمان يافته چندانی ديده نمی شود.
ميرحسين موسوی رهبر جنبش سبز، حقوق کارگران و شرايط بهتر کاری را در بيانه های اخير مطرح ساخته است. بعضی از فعالان کارگری حمايت خود را از جنبش سبز ابراز کرده اند، اما در عين حال مصرانه نيز خواستار آن شده اند که اپوزيسيون مشکلات کارگران را قوی تر مطرح کند.