گزارشی از روا گوجون در وبسایت نشریه فوربس
ایالات متحده با قدرت نظامی بی همتایش قادر است موجودیت سرکش ترین دشمنان اش را به سرعت و به دقت تهدید کند. این قدرت به واشنگتن که با چالش هایی جدی در سیاست خارجی روبرو است گزینه تغییر رژیم را می دهد.
برای دولتی که زیر تهدید مداوم تسلیم به حیات خود ادامه می دهد هیچ گزینه ای وسوسه انگیزتر از بازدارندگی هسته ای نیست. چه راهی بهتر از برهم زدن تخیل دشمن برای تغییر رژیم با توانی نزدیک به برابر در برخورداری از جنگ افزار هسته ای؟
این منطق کره شمالی به عنوان کشوری است که در آستانه ارائه یک برنامه تسلیحات هسته ای کامل قرار دارد. اما معضل هسته ای واشنگتن به پیونگ یانگ ختم نمی شود. احتمال بازگشت تهران به مسیر تولید جنگ افزار هسته ای بستگی فراوان به میزان جدیت کاخ سفید در عمل به سیاست تغییر رژیم دارد.
دولت ترامپ ضمن بی اعتبار کردن برجام از سیاست های کوته بینانه ریاض برای منزوی کردن قطر و تحمیل دستور کار سعودی ها بر دولت لبنان حمایت کرده است. این حرکت های خالی از ظرافت نشانگر فشاری ایدئولوژیک برای تحت فشار قراردادن ایران به هر بهایی است.
ایالات متحده لزومی ندارد گذشته های تاریخی و قرن ها خصومت که عامل محرکه رقابت ها در خاورمیانه است را با خود حمل کند. فاصله جغرافیایی به آمریکا این امکان را می دهد که توازن قوا را به میل خود تغییر بدهد. به عبارت دیگر، در حالی که عربستان سعودی و اسراییل ایران را تهدیدی برای موجودیت خود می بینند، این امر لزوما در مورد آمریکا صدق نمی کند.
آمریکا با نگاه به شرایط از فاصله می تواند ایران را با سیاست موثر مهار استراتژیک مدیریت کند؛ از آن جایی که این سیاست تغییر رژیم را دنبال نمی کند ایران را از اتخاذ تدابیر افراطی بازمی دارد. این جا تفاوت بین سیاستگذاری استراتژیک و ایدئولوژیک روشن می شود. در شرایطی که وضعیت بغرنج کره شمالی دوره بازدارندگی هسته ای را احیا می کند، تفاوت در این سیاستگذاری بیش از پیش مهم می شود.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
