یادداشتی در جروسلم پست از لیور اَکِرمَن*
ایران و کره شمالی شباهت های بسیاری دارند: ایران یک کشور مذهبی بنیادگرای بسته در مقابل خارجی ها است. کشوری که تحت دیکتاتوری ای قرار دارد که خواهان فتح تمام خاورمیانه برای تشکیل خلافت شیعی است.
کره شمالی یک کشور کمونیستی بسته با آرزوی تسلط بر شبه جزیره کره و فرای آن است. کشوری که زیر حاکمیت فردی مستبد قرار دارد که می خواهد مردمش او را چون خدا بپرستند.
هر دو کشور دشمنانی در نزدیکی مرزهایشان دارند و رهبران شان غیر منطقی و غیر قابل پیش بینی به نظر می رسند.
کره جنوبی و ژاپن در شرق آسیا و عربستان سعودی و اسراییل در خاورمیانه از جمله این کشورهای دشمن محسوب می شوند.
آمریکا هم که از نظر هر دو «شیطان بزرگ» است.
دیگر کشور مطرح در این معادله روسیه است که هم از ایران و هم از کره شمالی حمایت سیاسی و نظامی می کند.
ایران و کره شمالی هر دو مردم خود را سرکوب کرده و از قدرت نظامی برای مرعوب کردن همسایگان شان استفاده می کنند.
با این وجود، رهبران ایران و کره شمالی می دانند که حمله با جنگ افزار هسته ای به کشوری دیگر مساوی نابودی خود و کشورهایشان است. از این رو آن ها با تهدید و آزمایش های موشکی و هسته ای آستانه تحمل آمریکا و متحدانش را می آزمایند.
با این وجود، جهان به این دو رژیم اجازه داده است به تسلیح و تقویت توان نظامی خود ادامه داده و مردم خود را از حقوق اولیه شان محروم کنند.
ما باید این مناقشات را هوشمندانه مدیریت کنیم. راه آن کمتر حرف زدن و انجام اقداماتی است که از تهدیدات ناشی از این دو کشور بکاهد.
*سرتیپ بازنشسته سازمان امنیت اسراییل شین بت* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
