واشنگتن پست زير عنوان «موجی جديد از آرمان خواهی ايرانی در يک شهر ايده آلی هلند» در گزارشی از شهر دلفت (DELFT) در هلند، می نويسد اين شهر رويائی دانشگاهی و زادگاه يوهانس ورمير (Johannes Vermeer ) نقاش سرشناس قرن هفدهم، به مرکزی عمده برای آرمان خواهی فعالان ايرانی در خارج مبدل شده است.
بيش از ۱۰۰۰ دانشجوی ايرانی که بیشتر از آنها تازه واردانی از بهترين دانشگاه های ايران هستند و در رشته های فيزيک و مهندسی فضا در دانشگاه صنعتی شهر دلفت تحصيل می کنند، عصرها در کافه های متعدد و واقع در حاشيه کانال های اين شهر گرد هم جمع می شوند.
اين دانشگاه در عين حال ميزبان يکی از بزرگترين جوامع استادان مدعو ايرانی در اروپاست، که بسياری از آنان در جنبش های اپوزيسيون ايران فعاليت دارند.
برای خيلی ها، جامعه دانشجوئی ايرانی شهر دلفت، مظهر ظهور نسلی جديد از فعالان اپوزيسيون ايرانی در خارج است، که بيشتر انفرادی، رها از ايدئولوژی، و مروج بحث و تبادل نظرند.
بسياری از آنها می گويند خواهان ايرانی هستند مرتبط با جهان، ضمن آنکه از آرمان های ناسيوناليستی نظير حق ايران در مورد انرژی اتمی نيز جانبداری می کنند.
سهراب، که فوق ليسانس در مهندسی را دنبال می کند و کمتر از يک سال قبل وارد شده است می گويد اينجا به يک مرکز پژوهش و تفکر درباره آينده ايران مبدل شده است. او نظير بسياری ديگر در اينجا می گويد دانشگاه های آمريکائی وی را نپذيرفته اند، که بيشتر ناشی از تحريم های مرتبط با برنامه اتمی ايران است. سهراب به اين شرط صحبت می کند که نام خانوادگی اش برده نشود.
مهاجرت جاری دانشجويان با استعداد از ايران هنگامی شدت گرفت که دولت در پی اعتراض های عليه اعلام پيروزی مجدد محمود احمدی نژاد در انتخابات مورد اختلاف رياست جمهوری ايران درژوئن ۲۰۰۹ محدوديت هائی شديد و تنبيهی عليه دانشگاه ها به اجرا گذاشت. از آن پس شهر دلفت مملو از دانشجويانی شد که بسياری ازآنان در ايران در اعتراض ها شرکت کرده بودند.
اين دانشجويان که پس از انقلاب اسلامی ۱۹۷۹ متولد شده اند با نگرش هائی به گفته خودشان واقع بينانه تر وعملی تر درباره آينده کشورشان به اينجا آمده اند. آنان به جای سرنگونی نظام، خواستار اصلاحات اند.
سهراب می گويد ما بايد بسياری چيزها را در کشورمان عوض کنيم. اما به يک انقلاب سهمناک ديگر احتياجی نداريم. ما نسل جديدی هستيم که به جای تحميل راه حل به ديگران، دنبال پاسخ ها می گرديم.
برای سياست گذاران اروپائی که با مسائل ايران سر و کار دارند و خود به ندرت قادر به ديدار از آنجا هستند، دانشجويانی که تازه آمده اند مظهر نگرش هائی متفاوت درباره جمهوری اسلامی هستند. ماريتی شاکه (Marietje Schaake)، يک نماينده هلند در پارلمان اروپائی، می گويد من ترجيح می دهم با فعالان، ژورناليست ها و بلاگرهائی صحبت کنم که سه ماه پيش ايران را ترک کرده اند. آنها واقع بين ترند، و در مقايسه با گروه هائی که مدت هاست در اينجا زندگی می کنند، نگرشی مستقل تر دارند.
با اينحال آنهائی که در جنبش های اپوزيسيون ايران در اروپا فعال اند به تازه واردها اطمينان ندارند. شاهين نصيری، سخنگوی يک گروه اپوزيسيون موسوم به جوانان پيشرو ايرانی، می گويد بسياری از اينها بچه های ثروتنمد شمال تهران هستند. آنها به سياستمدارانی در ايران نزديک هستند که به جای تغييرات حقيقی، فقط خواستار اصلاحات اند.