سعید مدنی، جامعهشناس ساکن ایران، میگوید فقدان جمشید بهنام که از بنیانگذاران دانش جامعهشناسی و نهادهای آموزشی در ایران بود، برای علاقهمندان به مسائل اجتماعی ایران «بسیار سخت و دشوار» است.
جمشید بهنام، جامعه شناس، جمعیتشناس، نویسنده و نخستین رئیس دانشگاه فارابی، روز سهشنبه ۱۸ آبان در ۹۳ سالگی در پاریس درگذشت.
وی سالها فعالیت حرفهای خود را بر جمعیتشناسی در ایران در حوزههایی از جمله جامعهشناسی خانواده و مطالعات مرتبط با زنان متمرکز کرد و به گفته او واژه «جمعیتشناسی» را نیز خودش ساخت.
سعید مدنی، پژوهشگر و جامعهشناس، در گفتوگو با بخش فارسی صدای آمریکا، درباره نقش و تأثیر ماندگار جمشید بهنام بر علوم اجتماعی و انسانی در ایران گفت او و بسیاری از دانشجویان و استادان در حوزه علوم اجتماعی، جمعیتشناسی و پژوهشگری علوم اجتماعی از تألیفات جمشید بهنام بهره گرفتهاند.
آقای مدنی از دو کتاب «ایران و اندیشه تجدد» و «برلنیها» که درباره اندیشمندان ایرانی ساکن برلین در سالهای ۱۹۱۵ تا ۱۹۳۰ است، به عنوان دو اثر ماندگار جمشید بهنام نام برد.
او جمشید بهنام را «صاحبنظر در حوزه جامعهشناسی و جمعیتشناسی» و از «بنیانگذاران دانش جامعهشناسی و نهادهای آموزشی و پژوهشی در این زمینه» توصیف کرد که در سالهای اخیر به «تجدد و مدرنیته در ایران» پرداخت.
مدنی همچنین با یادآوری نقش جمشید بهنام در تأسیس دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران در سال ۵۱، گفت که او «بعد هم در مرکز مطالعات و تحقیقات اجتماعی نقش بسیار موثر و تعیینکنندهای داشت و توانست این موسسه را به یک مرجع مطالعات علوم اجتماعی تبدیل کند.»
سعید مدنی درباره تغییر سیاستهای جمهوری اسلامی در حوزه علوم اجتماعی پس از انقلاب سال ۵۷ گفت، علوم اجتماعی «در یک دهه اول بعد از انقلاب افت بسیار قابل توجهی داشت،» چرا که «هنوز درک روشن و سیاست مشخصی در قبال علوم انسانی به طور کلی و علوم اجتماعی به طور خاص وجود نداشت.»
به گفته او، این افت «از اوایل دهه هفتاد بهتدریج جبران شد.»
مدنی «بازسازی و تقویت علوم انسانی به ویژه علوم اجتماعی» را «عمدتا محصول تلاش استادانی» دانست که در حوزههای مختلف علوم اجتماعی مطالعه و تولید دانش را از سر گرفتند و «به همین دلیل نیز به رغم شرایط نامساعد و سختی که در دورههای مختلف برای محققان علوم اجتماعی وجود داشت، با وجود موانع جدی که در مقابل تحقیقات علوم اجتماعی وجود داشت، استادان و پژوهشگران قابل و توانایی توانستند کارهای موثری انجام دهند و دانش قابل توجهی در این زمینه تولید کنند.»