یادداشتی از کریستوفر دی بِلِیجو در نیویورک تایمز
ایران از آغاز هزاره سوم با وجود بی ثباتی و خشونت در منطقه جزیره ثبات بوده است. افغانستان در مرز شرقی بعد از حمله آمریکا در سال ۲۰۰۱ در آشوب فرو رفت؛ عراق در مرز غربی پس از سال ۲۰۰۳ سرنوشتی مشابه پیدا کرد. هشت سال بعد سوریه در جنگ داخلی غوطه ور شد.
ایران شیعه در تمام این سه مناقشه در منطقه حضور داشته و نیروی نظامی، پول و تسلیحات برای پیشبرد جنگ علیه سنی ها و کشورهای عرب خلیج فارس فرستاده است. اما قلمرو ایران به شکل قابل توجهی دست نخورده باقی مانده بود.
شاید از منظر عده ای از ایرانیان هر گونه کاستی در آزادی های سیاسی و اجتماعی در جمهوری اسلامی هزینه تامین امنیت در کشور بوده است.
از سه سال پیش گزارش هایی از عبور شبه نظامیان داعش از مرز ایران شنیده می شد، اما تهران آن ها را رد می کرد. دو سال بعد فرمانده نیروهای نظامی ایران اذعان کرد که داعش در ایران از میان اقلیت سنی عضو گیری کرده است.
داعش در ویدیویی به فارسی وعده اشغال ایران و باز گرداندن این کشور به سنی ها را داد.
ایدئولوژی داعش و انزجار شان از شیعیان بیشتر در خط عناصر افراطی حاکمیت وهابی عربستان سعودی است.
در ایران گفتمان غالب رواداری است. ایران در سیاست خارجی هم رویکردی عملگرایانه داشته است.
نگرانی موجود این است که ادامه حملات تروریستی داعش در ایران وضعیت را برای اقلیت سنی داخل آن کشور دشوارتر خواهد کرد.
* برگردان فارسی این مقاله تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
