منور خلجی در گزارشی برای فایننشال تایمز از تهران با عنوان "طرفداران موسیقی راک گوش شنوایی برای تندروها ندارند" به توصیف یک کنسرت موسیقی غیر معمول "هوی متال" در ایران پرداخته است که در آن تماشاگران در عین شنیدن صدای طبل و گیتار برقی باید روی صندلی بنشینند و حق سر تکان دادن به بالا و پایین با ریتم موسیقی و نشان دادن نماد شاخ با انگشتان شان را ندارند.
فرشید اعرابی که به پدر موسیقی هوی متال در ایران شهرت دارد به طرفدارانش یادآوری می کند که گرفتن اجازه برگزاری این کنسرت پنج سال طول کشیده است.
به نوشته نویسنده فایننشال تایمز، موسیقی، مانند دیگر مسائل فرهنگی در ایران معمولا درگیر رقابت های پیچیده تندروها و میانه روهای رژیم می شود. این چالش نشان دهنده شکاف موجود میان جوانان شهری ایران و محافظه کاری ایدئولوژیک دستگاه قضایی و روحانیون است.
قوه قضاییه از فروردین تا کنون دست کم ۹ کنسرت دارای مجوز دولتی را به "دلایل امنیتی" لغو کرده است. برخی این اقدام قوه قضاییه را واکنش تندروهای حکومتی به تلاش های تجددخواهانه حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران می دانند.
با توجه به مشکلات گرفتن مجوز انتشار آلبوم های موسیقی، اجراهای زنده موسیقی در ایران بیشتر باب شده است.
موسیقی از زمان انقلاب ۱۳۵۷ یک صحنه جنگ فرهنگی بوده است. حکومت آهنگ هایی که آنها را مروج "فرهنگ منحط غربی" قلمداد کرد را غیرقانونی اعلام کرد؛ فعالان موسیقی پاپ را دلسرد کرد در حالی که موسیقی راک و هوی متال را حتی شیطان پرستانه خواند.
سانسور در سال های اول انقلاب آنقدر سخت بود که رژیم سعی داشت حتی مردم را در خانه ها و داخل خودروهایشان کنترل کند که به چه چیزی گوش بدهند یا گوش ندهند.
آن محدودیت ها سرانجام باعث شد که موسیقی زیرزمینی شکل بگیرد و ایرانی ها به دلال های موسیقی برای یافتن آهنگ های خواننده های مورد علاقه خود روی آوردند.
سپس تلویزیون های ماهواره ای به مردم کمک کرد که از مقررات حکومتی را دور بزنند و به موسیقی دلخواه خود گوش بدهند. به نوشته فایننشال تایمز، سرانجام نیز موسیقی پاپ غربی به آرامی در زندگی عمومی ایرانی ها دوباره پدیدار شد.
به نوشته فایننشال تایمز، رامین صدیقی مدیر نشر موسیقی هرمس می گوید با اینکه دولت بستر فضای تکثرگرایی را فراهم کرده است، که امری مثبت است، اما از فعالیت های فرهنگی، به ویژه موسیقی در قبال حملات حمایت نکرده است.