واشينگتن پست زيرعنوان "جنبش معترض ايران يک سال پس ازقيام اش گيرافتاده و سردرگم است" می نويسد يک سال پيش هنگامی که کارمندان، زنان خانه دار، دانشجويان و ديگر ايرانيان سکنه شهرها برای اعتراض به آنچه که ميگفتند تقلب بزرگ انتخاباتی محمود احمدی نژاد رئيس جمهوری است خيابانها را پرکردند تولد يک جنبش مردمی فاقد رهبری را جشن میگرفتند که مظهرآرزوهايشان برای جامعه ای بازترمحسوب ميشد.
"ما همه با هم هستيم" شعارمحبوب جنبش سبز شد که سال گذشته پس از اعلام احمدی نژاد به عنوان برنده بزرگ انتخابات دوازده ژوئن رياست جمهوری ناگهان پا به عرصه وجود گذاشت. ميرحسين موسوی و مهدی کروبی، کانديداهای مغلوب که به سرعت اسما سکان دارشدند، گفتند اين مردم عادی ايران بودند، نه ايشان، که تظاهرات عظيم ضد دولتی پس از انتخابات را هدايت کردند. جزانتخاباتی جديد، برنامه ای در دستور کار نبود، و جز خروج احمدی نژاد هدفی دنبال نمیشد.
ايرانيان با بلند کردن صدايشان و استفاده از رسانه های اجتماعی وپيام هائی که از طريق تلفن های دستی فرستادند دولت را به چنان چالشی گرفتند که درعمر سی ساله جمهوری اسلامی، و يا حتی درقرون سلطنتی پيش از آن نيز تصور ناپذير بود.
دولت های خارجی، ازجمله آمريکا، اين جنبش مردمی بی سابقه در خاورميانه را ستودند.
اکنون، به فاصله يک سال، ازآن جمعيت عظيم سازنده جنبش درخيابان های تهران خبری نيست. دهها معترض در برخورد با نيروهای عزم جزم کرده دولتی کشته شدند، و صدها معترض را توقيف و برای محاکمه به دادگاهها برده اند. ناراضيان مواجه با نيروئی غالب، بدون هدايت و تشکيلات، اين روزها نمی توانند در باره هدف هايشان اتفاق نظر پيدا کنند و از اين هم کمتر، کادر رهبری کشور را به چالش بگيرند.
موسوی و کروبی روز پنجشنبه درعقب نشينی اخيرشان درخواست تظاهرات سالگرد را که هفته ها برنامه ريزی شده بود پس گرفتند و گفتند اين اقدام را برای محافظت از جان و مال مردم انجام ميدهند.
گرچه جنبش های مدنی معمولا جائی شاهد ظهور رهبران ميشوند ، در ايران اغلب چهره های برخوردار ازتوانائی های بالقوه رهبری به سرعت دستگير شدند. بعلاوه با گذشت زمان، بسياری از معترضين در مورد هدفهای جنبش ايده هائی متفاوت پيدا کردند. بعضی ها فقط خواستار خروج احمدی نژاد از صحنه شدند. ديگران، بيشترشان، تحت تاثير فعالان در خارج، به چيزی کمتر از سرنگونی نظام حکمران آخوندی اسلامی شيعه رضايت نمی دهند.
حميد رضا جلائی پور، استاد دانشگاه تهران که حامی اپوزيسيون است معقتد است اشتباهات دولت جنبش را زنده نگاه ميدارد. او ميگويد در کشور ما افراد بيکار و معتاد و رذل وجود دارند. اما دولت کسانی را که در کمک به جامعه مشارکت دارند اغتشاشگر ناميده است. او ميگويد معلمين، استادان، هنرمندان و کسبه جزو کسانی هستند که از اپوزيسيون حمايت ميکنند.
علی شکوری راد نماينده سابق مجلس و يک عضو ارشد جبهه مشارکت اسلامی که قوه قضائيه اخيرا آن را غير قانونی اعلام کرد معتقد است جنبش می تواند ادامه يابد زيرا همه در آن مسئول اند. او ميگويد اپوزيسيون سياست صبرو انتظار را در پيش گرفته است ونقاط ضعف دولت را کشف ميکند که به تعبِير وی قدرت اش کمتراز آن است که بنظر ميرسد. او ميگويد بی حرکتی اپوزيسيون موجب شده است آنهائی که طرفدار تغييراتی بنيادی هستند جذابيت خود را از دست بدهند، که به عقيده وی تحولی مثبت است.
شکوری راد ميگويد احمدی نژاد اشتباهات لپی بيشتری ميکند و بهمين جهت نخستين هدف ما - يعنی خلاص شدن از شر او- روز بروز محتمل تر ميشود. وقتی به اين هدف رسيديم گام بعدی، انتخابات آزاد است.
جمعه ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ ایران ۰۹:۴۷