بنظر می رسد دانشگاهها اهمیت سابق خود را از دید حکومت از دست داده اند و رهبران حکومت چندان رغبتی به هیجان انگیزی انتخاباتی و یا داغ کردن تنور انتخابات ندارند و بیشتر بدنبال برگزاری انتخاباتی آرام اند.
سنت این بود که پیش از برگزاری هر انتخاباتی، مسئولان به باز کردن بیشتر فضای دانشگاهها راغب بودند. نامزدهای انتخابات و هوادارانشان فرصت می یافتند که در جمع دانشجویان حاضر شوند، با آنان یا با یکدیگر مناظره کنند، دیدگاههایشان را بیان کنند، و امیدوار بودند رای آنها را نسبت به خود جلب کنند. و دانشجویان هم می توانستند در قامت یک گروه مرجع اجتماعی نه تنها رای خودشان بلکه رای اعضای خانواده شان را هم به حساب نامزد مورد علاقه اشان بریزند.
اما سردی فضای دانشگاههای ایران مختص این چند روز مانده به برگزاری انتخابات نیست. این فضا از انتخابات ریاست جمهوری سال ١٣٨٨ تا کنون تغییر یافته است، در واقع از دو روز پس از برگزاری انتخابات گذشته که نیروهای طرفدار حکومت و پلیس به خوابگاه دانشگاه تهران و برخی دیگر دانشگاهها حمله کردند.
در آن زمان هنوز تشکلهای مستقل دانشجویی اجازه فعالیت داشتند، در حالی که اکنون دفاتر انجمنهای اسلامی تعطیل شده اند، فعالان دانشجویی شناخته شده یا در زندان اند و یا به مهاجرت در خارج از ایران رفته اند، و دفتر تحکیم وحدت حتی اجازه برگزاری انتخابات شورای خود را ندارد.
در سالهای گذشته جنبش دانشجویی ایران نقش عمده ای در انتخابات ایفا کرده است، به طور مثال حمایت دانشجویان از محمد خاتمی در سال ١٣٧٦ یکی از عوامل بر سر کار آمدن او بود، اگرچه پس از اعتراضات دانشجویی ١٨ تیر ماه ١٣٧٨ و حمله به دانشگاه، دانشجویان نظریه عبور از خاتمی را مطرح کردند.
این که آیا دانشجویان و دانشگاههای ایران در انتخابات پیش رو و بعد از آن نقشی در سیاست روز ایران برعهده خواهند گرفت، در پرده ابهام است، آنچه مسلم است این که دانشجویان در ایران به طور سنتی و همواره موتور محرک اعتراضات اجتماعی و سیاسی بوده اند.
سنت این بود که پیش از برگزاری هر انتخاباتی، مسئولان به باز کردن بیشتر فضای دانشگاهها راغب بودند. نامزدهای انتخابات و هوادارانشان فرصت می یافتند که در جمع دانشجویان حاضر شوند، با آنان یا با یکدیگر مناظره کنند، دیدگاههایشان را بیان کنند، و امیدوار بودند رای آنها را نسبت به خود جلب کنند. و دانشجویان هم می توانستند در قامت یک گروه مرجع اجتماعی نه تنها رای خودشان بلکه رای اعضای خانواده شان را هم به حساب نامزد مورد علاقه اشان بریزند.
اما سردی فضای دانشگاههای ایران مختص این چند روز مانده به برگزاری انتخابات نیست. این فضا از انتخابات ریاست جمهوری سال ١٣٨٨ تا کنون تغییر یافته است، در واقع از دو روز پس از برگزاری انتخابات گذشته که نیروهای طرفدار حکومت و پلیس به خوابگاه دانشگاه تهران و برخی دیگر دانشگاهها حمله کردند.
در آن زمان هنوز تشکلهای مستقل دانشجویی اجازه فعالیت داشتند، در حالی که اکنون دفاتر انجمنهای اسلامی تعطیل شده اند، فعالان دانشجویی شناخته شده یا در زندان اند و یا به مهاجرت در خارج از ایران رفته اند، و دفتر تحکیم وحدت حتی اجازه برگزاری انتخابات شورای خود را ندارد.
در سالهای گذشته جنبش دانشجویی ایران نقش عمده ای در انتخابات ایفا کرده است، به طور مثال حمایت دانشجویان از محمد خاتمی در سال ١٣٧٦ یکی از عوامل بر سر کار آمدن او بود، اگرچه پس از اعتراضات دانشجویی ١٨ تیر ماه ١٣٧٨ و حمله به دانشگاه، دانشجویان نظریه عبور از خاتمی را مطرح کردند.
این که آیا دانشجویان و دانشگاههای ایران در انتخابات پیش رو و بعد از آن نقشی در سیاست روز ایران برعهده خواهند گرفت، در پرده ابهام است، آنچه مسلم است این که دانشجویان در ایران به طور سنتی و همواره موتور محرک اعتراضات اجتماعی و سیاسی بوده اند.
