یادداشتی در نشنال ریویو از ریچارد گلدبرگ، کارشناس ارشد «بنیاد دفاع از دموکراسی ها»
زمان آن است که تحریم ها را دوباره برقرار کرد و فشار بر تهران را افزایش داد.
پاسخ پرزیدنت ترامپ به افشاگری نخست وزیر اسرائیل درباره برنامه جنگ افزار هسته ای پنهانی ایران نباید به هیچ وجه با واکنش او به کره شمالی متفاوت باشد: حداکثر فشار تا جمع آوری کامل، قابل راستی آزمایی و غیرقابل بازگشت زیرساخت هسته ای ایران.
سال ۲۰۱۵، وقتی دولت اوباما بر سر برجام با ایران مذاکره کرد، منتقدان هشدار دادند ایران نهایتا راه کره شمالی را دنبال خواهد کرد. پیونگ یانگ در قرارداد موسوم به «چارچوب توافق شده» با آمریکا در سال ۱۹۹۴عهد کرد تولید پلوتونیوم را در ازای نفت سنگین و رآکتور آب سبک متوقف کند. سپس روشن شد که کره شمالی برنامه غنی سازی اورانیوم داشته است. ترکیب آن با ساخت موشک های بالیستیک باعث شد که مساله از یک مشکل امنیت ملی به یک کابوس امنیت ملی تبدیل شود.
دو سال و نیم پس از برجام، ظاهرا نیات ایران به همان میزان پلید است: تهران از توافق هسته ای برای به دست آوردن زمان استفاده می کند تا ضمن تقویت اقتصادش بر روی موشک های بالیستیک و سنتریفیوژهای پیشرفته کار کند تا وقتی که تصمیم به ساخت جنگ افزار هسته ای بگیرد. آرشیو خود رژیم آن طور که نخست وزیر اسرائیل فاش کرد تاییدی است بر این که تهران در مسیری آهسته به سوی قابلیت تولید جنگ افزار هسته ای قرار دارد.
ایران و کره شمالی پیشینه ای طولانی در همکاری هسته ای و فریبکاری اتمی دارند. اکنون زمان آن است که پرزیدنت ترامپ برای هر دو رژیم یاغی معیار مشابهی در خلع سلاح هسته ای در پیش بگیرد.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
