واشينگتن پست زيرعنوان "آرتيست ها و موزيسين های ايرانی به اپوزيسيون اسير سانسور صدا ميدهند" می نويسد پس از گذشت قريب يک سال از پيروزی انتخاباتی مورد اختلاف محمود احمدی نژاد رئيس جمهوری، که به اعتراض های گسترده مردمی وسرکوبی های دولتی منجر شد، جامعه فرهنگی موفق و مورد احترام بين المللی ايران به عنوان يک نيروی پيش بر برای اپوزيسيون ظاهر شده است.
فيلمسازان، خوانندگان و رپرها - به شيوه های خاص خود - برای تغييرات اجتماعی و سياسی فشار می آورند، و بسياری از آنان برای اظهارنظرعليه دولتی که تحمل اش در مورد مخالفين اندک است بهای سنيگين و گزافی می پردازند. دولت در واکنش به فيلم ها، ترانه ها و نقاشی های ملهم از بزرگترين جنبش مخالف مردمی پس ازانقلاب اسلامی ۱۹۷۹، هنرمندان را توقيف، و سانسور راعلنا شديد ترکرده است.
گرچه بعضی ازهنرمندان برای گريز از محدوديت ها کشور را ترک کرده اند، بقيه در ايران مانده اند و آثار خود را به ابزاری برای ابراز ناخشنودی وحمايت از آرمان های مردمی مبدل ساخته اند. اما پيام های اعتراض بايد ظريف وغيرمستقيم باشد، وهنرمندان علاوه بر کار کردن در خفا، بايد آثار خود را با استفاده از مفرهائی حقوقی و شبکه هائی زيرزمينی توزيع کنند تا از چشم مقامات دوربمانند.
در ايران، جنبش مخالف درماههای اخيرهمزمان با توسل روزافزون دولت به زور، ازجمله اعدام ها، برای جلوگيری از روآوردن معترضين به خيابان ها، حرارت خود را از دست داده است. حاميان دولت اکنون با اطمينان اعلام ميکنند جنبش اپوزيسيون مرده است. اما کماکان نشانه های حاکی از اعتراض کسانی ديده ميشود که معتقدند حاميان احمدی نژاد درانتخاباتی که ميرحسين موسوی رهبر اپوزيسيون برنده آن بود تقلب کردند .
موسيقی، کتاب، شعر و فيلم های حاوی استعاره وطنز درسقوط دولت شاه مورد حمايت غرب در جريان انقلاب ۱۹۷۹ نقشی اساسی داشت. در آن ايام کتاب های صادق هدايت برای محتوای سياسی شان منع ميشد. اين ماه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی کتاب های او را در نمايشگاه سالانه تهران همراه با آثار شش نويسنده و شاعر سرشناس ديگری غير قانونی شناخت که بعضی از آنان سالها پيش فوت کرده اند.
هنرمندان ايرانی به اپوزيسيون اسير سانسور کمک ميکنند
