نيويورک تايمززيرعنوان " خشم در پشت چهره های آرام در سراسرايران" در گزارشی از تهران می نويسد يک سال پس ازانتخابات مورد اختلاف رياست جمهوری ايران ريتم آشنای زندگی به اينجا بازگشته است. دولت از طريق سخت گيری هائی گسترده، مداوم وگاه بيرحمانه، در سرکوبی جنبش معترضی موفق شده است که کشور را ماهها پس ازتجديد گزينش محمود احمدی نژاد به مقام رياست جمهوری - که به گفته اپوزيسيون تقلبی بود - می لرزاند.
اما بسياری در اينجا ظاهرآرام را آتشی در زير خاکستر توصيف ميکنند که از بدبينی و بی اعتمادی مايه ميگيرد. از تظاهرات و اعتراض های عمده ديگر نشانی نيست ولی خشم و عصبانيت باقی است و با زندگی روزمره عجين است.
يک معلم سی ساله زبان که نظير بسياری ديگر از بيم انتقام دولت تقاضا کرده است معرفی نشود ميگويد درظاهربنظرميرسد همه چيز تمام شده است اما همگی آتش را زير خاکستر روشن نگاه داشته اند تا وقتی که فرصت پيدا شد مجددا آن راشعله ور کنند.
ايران پس از بحران سياسی ۱۲ ژوئن ۲۰۰۹ (۲۲ خرداد ۱۳۸۸) تغيير کرده است.
مصاحبه هائی که در چند ماه گذشته با ايرانيان از تمامی قشرها در داخل و خارج از کشور انجام گرفته است تصويری روشن از جامعه ای با آگاهی های سياسی بيشتر را نشان ميدهد که شکاف ميان طبقه متوسط و فقير آن گسترده تر شده است، و برای اولين بار در عمر سی ساله جمهوری اسلامی حاوی هسته ای مصمم از ناراضيانی است که با خود اين جمهوری مخالف اند.
کارشناسان سياسی ميگويند آقای احمدی نژاد، و حامی او، آيت الله علی خامنه ای رهبرارشد، امروزاز سال گذشته قوی ترند، هرچند که پايگاه حمايت از آنان ضعيف شده است. آنان برای حفظ قدرت شديدا به زور و ارعاب، بازداشت، حبس، سانسور و حتی اعدام متکی هستند. روزنامه ها را بسته اند، احزاب سياسی را منحل ساخته اند و عملا همه، به جزخودی ها را به سکوت واداشته اند. هزاران نفرازمخالفانشان از بيم زندانی شدن از کشورگريخته اند.
در حاليکه بسياری مايوس اند، ديگران ميگويند سال رنج و فداکاری ثمربخش بوده است. به گفته يک دانشجوی بيست ساله پزشکی مردم مسلما دست آوردهائی داشته اند که استقلال فردی در حدی مشخص از جمله آنهاست. او ميگويد اکنون اين مردم هستند که برای خودشان تصميم ميگيرند. آنها در زمينه هائی متفاوت از زندگی صبر و شکيبائی را از دست داده اند و بعيد است که بگويند بازهم خود را با اوضاع تطبيق ميدهند.
ايران، آتش زير خاکستر
