مقامات دولتی می گویند گسترش روزافزون زنان خیابانی در تهران یکی از مشکلات بزرگ این شهر است.
مدیران دولتی، به ویژه شهرداری تهران، تایید کرده اند شمار زنان خیابانی از جمله: زنان معتاد و دختران افغان تبار خیابان نشین چنان گسترش یافته که به تازگی یک مرکز نگهداری این گونه زنان در لویزان گشایش یافته است.
مقامات تاکید کرده اند این مرکز پاسخگوی نیاز شمار زنان خیابانی معتاد شهر نیست.
معاون سازمان رفاه و خدمات اجتماعی شهرداری تهران می گوید همچنین مرکز مردان معتاد خیابانی با گنجایش هشتصد نفر در مجموعه شفق تهران دایر است که هرکدام از آنها برای یک دوره درمانی بیست و هشت روزه نگهداری می شوند.
این بی خانمان ها پس از اقامت یک ماهه در مراکز بازپروری دیگر بار روانه خیابان ها می شوند.
کارشناسان در زمینه کارآیی درمان های کوتاه مدت این مراکز ابراز نومیدی کرده اند.
از دیگر سو، افزایش چشمگیر زنان معتاد خیابانی باعث شده آنان برای تامین هزینه های اعتیاد خود دختران و زنانی را که به لشگر بی خانمان ها پیوسته اند به فحشا، دزدی و فروش مواد مخدر بکشانند.
چندی پیش رئیس پلیس تهران نیز با اشاره به پدیده زنان معتاد خیابانی گفته بود هیچ سازمانی متولی نگهداری زنان خیابانی نمی شود و پلیس نیز تنها مسئول جمع آوری زنان خیابانی است اما دستگاهی برای نگهداری آنان وجود ندارد.
وزیر بهداشت جمهوری اسلامی نیز با اشاره به زنان خیابانی که میزان روسپی گری در میان آنان بسیار بالاست، گفته بود هریک از این افراد می توانند طی یک سال پنج تا ده نفر را به بیماری ایدز مبتلا کنند.
کارشناسان می گویند سیاست دیرپای انکار پدیده زنان خیابانی به دلیل بی توجهی مسئولان امر به گسترش این معضل اجتماعی دامن زده است.
حذف یارانه ها که دامنه فقر و فلاکت مهاجران افغان را در پی داشته و محرومیت از حق کار این شهروندان باعث پدیداری طیف گسترده ای از دختران و زنان خیابان خواب افغان در جنوب تهران شده است.
گزارش ها حاکی از آن است که این دختران باوجود اشتیاق و تلاش بسیار برای ادامه تحصیل از این حقوق اولیه شهروندی نیز محروم شده و به دلیل نبود شغل، در خیابان های جنوب تهران و برخی روستاهای حاشیه شهرری به روسپیگری می پردازند.
یک گزارشگر در این باره نوشته است نسل دوم مهاجران افغان که در ایران به دنیا آمده اند گرچه در یک خانواده افغان زندگی می کنند و آگاه به موقعیت و محدودیت های اجتماعی خود هستند؛ با این همه تنها راه شکستن مرز محدودیت های اجتماعی برایشان فرار از خانه و خیابان نشینی است.
بسیاری از دیده بانان حقوق شهروندی تدابیر سیاسی و محدودیت های مدنی دولتی علیه شهروندان را عامل اصلی این مشکلات می دانند.