روزنامه ال ای تایمز که خبرهای اعترافات و اتهام زنی بازیگران و چهره های هالیوود به کسانی که آنها را آزار جنسی داده اند، منتشر می کند در گزارش جدیدی، از فضای هالیوود بعد از رسوایی های اخیر نوشته است.
در گزارش این روزنامه آمده است: پرده کنار رفت و در پشت آن بسیاری افتضاحات پدیدار شد: شایعه، زمزمه، عکس های ناخواسته و زشت. پوزش خواهی و درخواست بخشش. اما داستان مزاحمت های جنسی تبدیل به رژه مبتذلی از تجاوزها و شهوت های منحرف شد، فیلم هائی که تبدیل به موجی از بی آبروئی، و تجاوزکاری شد به طوری که حتی «ری دوناوان» معروف شوتایم، با همه رشوه ها و قدرت نمائی اش نتوانست آن را پاک کند.
اتهامات تجاوز و سوء رفتارهای پیرامون هاروی واینستین، برت راتنر، جیمز تاباک و دیگران که اعتماد به نفس را در شهری از بین برده که خود را دلیر و آزادمنش می انگارد. صنعت سرگرمی به ورطه چند قطبی زنان عنان گسسته، مردان عصبی، سوابق و شهرت های مخدوش شده، وکلای مدافع تهدیدگر، قراردادهای برهم خورده، افتاده است.
مارسل پاریسو ، تبلیغ گری که که مشتریانش از جمله اسکارلت جانسون و اولیویا مان، یکی از شش زنی که از شاکیان «راتنر» هستند، هفته گذشته به نیویورک تایمز گفت «هر روز صبح که از خواب بیدار می شویم نمی دانیم ماجرای بعدی چه خواهد بود. تقریباً همه می ترسند سر قفسه شان بروند تا ببینند ماجرای جدید چیست. ...هیچکس دیگر جرات نمی کند به اتاق یا سوئیت هتل یک تهیه کننده یا کارگردان برود. هر ملاقاتی برای حفاظت از هر دو طرف در حضور شخصی ثالث انجام می گیرد. زمان غریبی است. همه احتیاط می کنند.»
اکانت های توئیتر بسته شده است، صفات فیس بوک اصلاح شده، ماموران تبلیغات مورد مشاوره قرار می گیرند و خاطرات مرور می شود که مطمئن شوند که چه اتفاقی کی و کجا افتاده و در فلان شب تاریک چندین سال قبل با چه کسی بوده است.
در میهمانی های هالیوودی همه عصبی هستند. ضیافت های اسکار مشتری زیادی ندارد. شرکت های هنرپیشه و گوینده یابی مشتریانشان را رد می کنند و با چهره های فعلی‌شان می سازند. استودیوها روابطشان را قطع می کنند و مدیرانشان را چند ساعتی پس از بیرون افتادن رازی از پرده، اخراج می کنند.
