چارلز کراتهامر، ستون نویس واشنگتن پست، به بهانه کشتار اخیر دانش آموزان و معلمان در شهر نیوتاون آمریکا به تحلیل عوامل موثر در چنین کشتارهایی پرداخته است. متن این مقاله در پی می آید.
تیراندازی با هدف کشتار جمعی سه عنصر مشخص دارد: اسلحه، قاتل و حال وهوای فرهنگی در جامعه. همین که فاجعه تمام می شود، هر کس با توجه به گرایشهای حزبی و عقیدتی، ریشه یابی خود را فورا بر اساس اولویتهای شخصی مطرح و سپس نوشدارویی هم بر همان اساس تجویز می کند. در چنین شرایطی برای فرار از واقعیت نام کسانی بر سرزبانها می افتد، تعصبات خشک و بی مغزی مطرح می شود و خلاصه در این میان بحث اصلی گم می شود. بگذارید یکبار برای همیشه جدی باشیم.
یک. اسلحه
چند ساعت پس از قتل عام هفته پیش در دبستانی در نیوتاون ایالت کانتیکت، تمرکز بلافاصله روی اسلحه رفت که در نتیجه آن عده ای خواهان وضع قوانین جدیدی برای بکارگیری اسلحه شدند.قرار شد سناتور دایان فاینستاین، لایحه جدیدی را در راستای ممنوع ساختن استفاده از اسلحه های تهاجمی، ارائه دهد. رییس جمهور نیز با تشکیل یک کمیته ویژه، خواهان بررسی مساله قوانین مربوط به اسلحه شد و گفت مساله تفنگ و استفاده از آن باید در اولویت قرار گیرد.
من شخصا هیچ مشکلی با کنترل و تحدید اسلحه در جامعه آمریکا ندارم. بعنوان مثال کنگره در سال ۱۹۹۴ اسلحه های تهاجمی را منع کرد و من هم از آن حمایت کردم. اما مشکل این است که چنین اقدامی موثر واقع نشد. دلیل اصلی اش هم بسیار ساده است، مگر اینکه، این آمادگی را داشته باشیم تا میلیونها اسلحه موجود را ضبط کنیم، شهروندان را خلع سلاح کنیم و متمم دوم قانون اساسی را نیز ملغی اعلام کنیم. در غیر اینصورت تقریبا غیرممکن است قانونی ارائه دهیم که موثر واقع شود.
لایحه سناتور فاینستاین، بعنوان مثال ۹۰۰ نوع اسلحه را معاف میکند که البته این معافیت فقط یکی از راههای گریز است زیرا بسیاری از تفنگها و اسلحه های خریداری شده را می توان با کوچکترین تغییرات قانونی کرد.
از همه مهمتر و کشنده تر، معافیت تسلیحات موجود و خشابهای پرظرفیت آنان است. یکی ازدلائل ناکام ماندن قانون سال ۱۹۹۴ همین بود. در آن زمان تعداد یک و نیم میلیون اسلحه تهاجمی و ۲۵ میلیون خشاب باظرفیت بالا در دست مردم بود.
دوم: قاتل
هیولاها همیشه با ما خواهند بود اما این افراد همیشه آزادی عمل چندانی نداشتند. بعنوان یک روانکاو، من در دهه هفتاد میلادی تعدادی از مریضان خود را از همان بیمارستان محل کارم در اختیار مقامات رسمی قرار می دادم زیرا تشخیص ام این بود که این افراد هم برای خود خطرناک بودند و هم برای جامعه.
شما فکر می کنید که چرا ما تا این حد بی خانمان داریم؟ فکر می کنید فقر و بیچارگی علت است؟ اما فقر از دهه ۵۰ همواره رو به کاهش بوده . اکثر کسانی که در خیابانها می خوابند مشکل روانی دارند. اما تحت عنوان آزادیهای فردی ما اجازه می دهیم که به موجب حقوقی مدنی شان در خیابان تلف شوند.
درصد بسیار کمی از بیماران روانی به کشتارهای جمعی دست می زنند و متاسفانه بسیاری از این افراد پیش از اینکه دستگیر شوند دست به این کشتارهای جمعی می زنند.
سوم . فرهنگ جامعه
ما در فرهنگی سرگرم کننده با خشونتهایی که به تصویر کشیده می شوند زندگی می کنیم تا جاییکه برخی از زجر دادن دیگران لذت میبرند. نسل قدیمی تر گاهی از رفتار جوانهایی که نسبت به خیلی از چیزها حساسیت نشان نمی دهند دچار حیرت می شود. این فقط در فیلم ها نیست بلکه جوانها خود را با ساعتها بازی کامپیوتری سرگرم می کنند که با کشیدن ماشه انسانها را روی صفحه کامپیوتر درو می کنند. در واقع آنها از این کار لذت می برند.
اگر ما واقعا جدی هستیم تا دیگر شاهد صحنه های غم انگیزی مثل نیوتاون نباشیم، فرهنگ جامعه نیز باید مورد بحث قرار گیرد. برای پرزیدنت اوباما شاید مشکل نباشد تا در این رابطه نام انجمن ملی تسلیحات آمریکا( ان ار ای) را بر زبان بیاورد، اما آیا ایشان حاضرند تا به اتحادیه آزادیهای مدنی آمریکا نیز اشاره کنند؟ آیا رییس جمهوری آمریکا حاضر است از دوستان خود در هالیود نیز نام ببرد؟
توجه داشته باشیم که برای کنترل تسلیحات باید بهایی را پرداخت. زیرا هرگونه تحدیدی در این زمینه تجاوز از اصل دو متمم قانون اساسی است. ارتکاب جرم غیر ارادی نیز تجاور به آزادیهای مدنی است که در ماده پنج متمم قانون اساسی تضمین شده است و نهایتا اینکه تحدید «سرگرمی» نیز تخلف از اصل اول متمم قانون اساسی، یعنی آزادی بیان است.
بله هم تعداد متمم ها زیاد است و هم تعداد تخلفات. اما هیچ مشکلی به راحتی حل نمی شود و خلاصه جان کلام: افزایش امنیت عمومی یعنی محدود کرد ن آزادیهای مدنی.
ما در واقع پس از حادثه یازدهم سپتامبر آماده شدیم تا برای امنیت جامعه، اجازه دهیم مقامات امنیت حمل ونقل، بدن ما را در فرودگاهها تجسس کنند. اکنون تا چه حد آماده ایم تا پس از واقعه نیو تاون از آزدایهای فردی خود بکاهیم؟
تیراندازی با هدف کشتار جمعی سه عنصر مشخص دارد: اسلحه، قاتل و حال وهوای فرهنگی در جامعه. همین که فاجعه تمام می شود، هر کس با توجه به گرایشهای حزبی و عقیدتی، ریشه یابی خود را فورا بر اساس اولویتهای شخصی مطرح و سپس نوشدارویی هم بر همان اساس تجویز می کند. در چنین شرایطی برای فرار از واقعیت نام کسانی بر سرزبانها می افتد، تعصبات خشک و بی مغزی مطرح می شود و خلاصه در این میان بحث اصلی گم می شود. بگذارید یکبار برای همیشه جدی باشیم.
یک. اسلحه
چند ساعت پس از قتل عام هفته پیش در دبستانی در نیوتاون ایالت کانتیکت، تمرکز بلافاصله روی اسلحه رفت که در نتیجه آن عده ای خواهان وضع قوانین جدیدی برای بکارگیری اسلحه شدند.قرار شد سناتور دایان فاینستاین، لایحه جدیدی را در راستای ممنوع ساختن استفاده از اسلحه های تهاجمی، ارائه دهد. رییس جمهور نیز با تشکیل یک کمیته ویژه، خواهان بررسی مساله قوانین مربوط به اسلحه شد و گفت مساله تفنگ و استفاده از آن باید در اولویت قرار گیرد.
من شخصا هیچ مشکلی با کنترل و تحدید اسلحه در جامعه آمریکا ندارم. بعنوان مثال کنگره در سال ۱۹۹۴ اسلحه های تهاجمی را منع کرد و من هم از آن حمایت کردم. اما مشکل این است که چنین اقدامی موثر واقع نشد. دلیل اصلی اش هم بسیار ساده است، مگر اینکه، این آمادگی را داشته باشیم تا میلیونها اسلحه موجود را ضبط کنیم، شهروندان را خلع سلاح کنیم و متمم دوم قانون اساسی را نیز ملغی اعلام کنیم. در غیر اینصورت تقریبا غیرممکن است قانونی ارائه دهیم که موثر واقع شود.
لایحه سناتور فاینستاین، بعنوان مثال ۹۰۰ نوع اسلحه را معاف میکند که البته این معافیت فقط یکی از راههای گریز است زیرا بسیاری از تفنگها و اسلحه های خریداری شده را می توان با کوچکترین تغییرات قانونی کرد.
از همه مهمتر و کشنده تر، معافیت تسلیحات موجود و خشابهای پرظرفیت آنان است. یکی ازدلائل ناکام ماندن قانون سال ۱۹۹۴ همین بود. در آن زمان تعداد یک و نیم میلیون اسلحه تهاجمی و ۲۵ میلیون خشاب باظرفیت بالا در دست مردم بود.
دوم: قاتل
هیولاها همیشه با ما خواهند بود اما این افراد همیشه آزادی عمل چندانی نداشتند. بعنوان یک روانکاو، من در دهه هفتاد میلادی تعدادی از مریضان خود را از همان بیمارستان محل کارم در اختیار مقامات رسمی قرار می دادم زیرا تشخیص ام این بود که این افراد هم برای خود خطرناک بودند و هم برای جامعه.
شما فکر می کنید که چرا ما تا این حد بی خانمان داریم؟ فکر می کنید فقر و بیچارگی علت است؟ اما فقر از دهه ۵۰ همواره رو به کاهش بوده . اکثر کسانی که در خیابانها می خوابند مشکل روانی دارند. اما تحت عنوان آزادیهای فردی ما اجازه می دهیم که به موجب حقوقی مدنی شان در خیابان تلف شوند.
درصد بسیار کمی از بیماران روانی به کشتارهای جمعی دست می زنند و متاسفانه بسیاری از این افراد پیش از اینکه دستگیر شوند دست به این کشتارهای جمعی می زنند.
سوم . فرهنگ جامعه
ما در فرهنگی سرگرم کننده با خشونتهایی که به تصویر کشیده می شوند زندگی می کنیم تا جاییکه برخی از زجر دادن دیگران لذت میبرند. نسل قدیمی تر گاهی از رفتار جوانهایی که نسبت به خیلی از چیزها حساسیت نشان نمی دهند دچار حیرت می شود. این فقط در فیلم ها نیست بلکه جوانها خود را با ساعتها بازی کامپیوتری سرگرم می کنند که با کشیدن ماشه انسانها را روی صفحه کامپیوتر درو می کنند. در واقع آنها از این کار لذت می برند.
اگر ما واقعا جدی هستیم تا دیگر شاهد صحنه های غم انگیزی مثل نیوتاون نباشیم، فرهنگ جامعه نیز باید مورد بحث قرار گیرد. برای پرزیدنت اوباما شاید مشکل نباشد تا در این رابطه نام انجمن ملی تسلیحات آمریکا( ان ار ای) را بر زبان بیاورد، اما آیا ایشان حاضرند تا به اتحادیه آزادیهای مدنی آمریکا نیز اشاره کنند؟ آیا رییس جمهوری آمریکا حاضر است از دوستان خود در هالیود نیز نام ببرد؟
توجه داشته باشیم که برای کنترل تسلیحات باید بهایی را پرداخت. زیرا هرگونه تحدیدی در این زمینه تجاوز از اصل دو متمم قانون اساسی است. ارتکاب جرم غیر ارادی نیز تجاور به آزادیهای مدنی است که در ماده پنج متمم قانون اساسی تضمین شده است و نهایتا اینکه تحدید «سرگرمی» نیز تخلف از اصل اول متمم قانون اساسی، یعنی آزادی بیان است.
بله هم تعداد متمم ها زیاد است و هم تعداد تخلفات. اما هیچ مشکلی به راحتی حل نمی شود و خلاصه جان کلام: افزایش امنیت عمومی یعنی محدود کرد ن آزادیهای مدنی.
ما در واقع پس از حادثه یازدهم سپتامبر آماده شدیم تا برای امنیت جامعه، اجازه دهیم مقامات امنیت حمل ونقل، بدن ما را در فرودگاهها تجسس کنند. اکنون تا چه حد آماده ایم تا پس از واقعه نیو تاون از آزدایهای فردی خود بکاهیم؟