پس از حملات تروريستی يازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ عليه آمريکا، بازداشتگاه گوانتانامو در خليج کوبا، زندان مظنونان تروريستی شد. مدافعان گوانتانامو، وجود اين زندان را در جنگ عليه ترور حياتی می دانند. در حالی که منتقدين می گويند، ادعای شکنجه در اين زندان به وجهه آمريکا در جهان صدمه زده است.
برخی از زندانيان در گوانتانامو مظنون به شرکت در حملات تروريستی در سال ۲۰۰۱ عليه آمريکا هستند. زندانبان های ارتش آمريکا در گوانتانامو احساس می کنند وظيفه مهمی برای حفظ امنيت آمريکا، بر عهده دارند.
دانيل اِسنل، يکی از گاردهای زندان گوانتانامو، می گويد: برای من انجام وظيفه يک افتخار است. من به شغلم افتخار می کنم.
اين احساس در ميان همه آمريکاييانی که در اين زندان مشغول به کارند، مشترک است.
اما بسياری از آمريکايی ها نظرات متفاوتی در ارتباط با اين زندان دارند. پرزيدنت باراک اوباما، رييس جمهوری آمريکا، پس از ورود به کاخ سفيد قول داد اين زندان را تعطيل کند. دليل پرزيدنت اوباما برای اين تصميم، ادعاهای مربوط به شکنجه در اين زندان بود.
ملا عبدالسلام ضعيف، يکی از زندانيان گوانتانامو که اکنون يکی از ديپلمات های طالبان در کابل است، می گويد: آن ها زندانيان را در سلول انفرادی نگهميداشتند، در سرما نگهميداشتند و می گفتند بايد حرف بزنی. آن ها از هر چيزی و هر شکنجه ای استفاده می کردند.
دانالد رامسفلد، وزير دفاع پيشين آمريکا، و ديگر مقام های ارشد کابينه جورج دبليو بوش، رييس جمهوری پيشين آمريکا، اصرار دارند که هرگز شکنجه ای صورت نگرفته است و می گويند: آن ها اعضای خود را تربيت می کنند که بگويند شکنجه می شوند. به همين دليل اولين چيزی که يک تروريست بعد از دستگيری می گويد، اين است که شکنجه شده است. و مطبوعات هم طبق يک روال عادی اين مطلب را در کشورهايشان و ديگر نقاط تکرار می کنند.
جفری هاربسِن، افسر نيروی دريايی آمريکا و يکی از مسؤلين زندان گوانتانامو، می گويد: هرگز زندانيان شکنجه نشده اند، زندانبان های ما از بالاترين استانداردها پيروی می کنند. ما در زندان هايمان در بالاترين سطح حرفه ای، عمل می کنيم.
جفری هاربسِن می گويد: زندانيان روزانه سه وعده غذا می خورند. مراقبت های پزشکی ۲۴ ساعته دارند. دسترسی به کتاب، فيلم و آثار مذهبی دارند. اما به هرحال، گونتانامو يک زندان است و برخی از زندانيان ممکن است به علت خطرناک بودن برای مدت نامعلومی در گوانتانامو زندانی باشند. يکی از بندهای گوانتانامو دارای شديدترين اقدامات محافظتی است و محل آن در رده فوق سری قرار دارد. اين محل بند ۷ خوانده می شود و گفته می شود، مظنونين به دخالت در حملات يازدهم سپتامبر در آن نگهداری می شوند.
دانيل تامس، يکی از مسئولين گونتانامو، می گويد: به دلائل امنيتی نمی تواند در ارتباط با بند ۷ صحبت کند. توجه بسيار زيادی به زندان گوانتانامو معطوف می شود زيرا مساله امنيت داخلی آمريکا مطرح است. فرماندهان نظامی آمريکا می خواستند مظنونين تروريست بازداشت شده در اين زندان بازجويی شوند.
کالی اسميتسون، از بنياد هريتيج، می گويد: ما تحت فشار زيادی بوديم که مظنونين به دخالت در حمله يازدهم سپتامبر را دستگير کنيم و از حملات بعدی جلوگيری به عمل آوريم.
اما يوجين فيدل، استاد حقوق نظامی در دانشگاه ييل، معتقد است اعزام مظنونين تروريستی به گوانتانامو يک تصميم اشتباه بوده است.
يوجين فيدل می گويد: گوانتانامو صدمات غيرقابل پيش بينی به وجهه آمريکا در جهان وارد آورد. ما را با پيچيدگی هايی حقوقی مواجه ساخت و دادگستری آمريکا را سياسی کرد.
از حدود ۷۸۰ زندانی که به گونتانامو اعزام شدند، حدود ۶۰۰ تن به کشورهای محل تولدشان و يا به کشورهای ديگر منتقل شدند. کنگره آمريکا با انتقال زندانيان باقيمانده در گونتانامو به آمريکا برای محاکمه، مخالفت کرد. اکنون پس از گذشت ده سال از ورود اولين مظنون تروريست به گوانتانامو، هيچ نشانه ای از بسته شدن اين محل بحث انگيز به چشم نمی خورد.