فکر ارائه طرح یک باغچه تمام ایرانی با خالص ترین شکل سنتی و تاریخی آن و قرار دادن آن در یکی از میدان های اصلی شهر «ژنو» به عنوان مظهری از صلح و هارمونی از سه سال پیش آغاز شد.
در طول این مدت تعداد بی شماری از معماران، گیاه شناسان، کارشناسان باغ و گلکاری و زیباسازی مناظر از سراسر ایران و جهان گرد هم آمده اند تا با دقت به بررسی جزئیات تعبیه چنین باغچه ای بپردازند. پس از مدت ها بحث و بررسی، مقامات شهری «ژنو» در کشور «سوئیس» قطعه زمینی را در پارک «د فرانسیسز» در اختیار پروژه «باغچه ایرانی» این شهر گذاشتند. در حالی که تمام مخارج نگهداری از این باغچه نیز پس از ایجاد آن در این محل، بر عهده شهرداری شهر «ژنو» خواهد بود.
با در نظر گرفتن پیام صلح و دوستی که در انجام چنین پروژه ای وجود دارد و با توجه به این مسئله که شهر«کالوین» مقر سازمان «یونسکو» نیز همواره از حامیان طرح های مشابه برای پیشبرد صلح و دوستی در سطح جهان بوده است، این طرح تازه به عنوان «سمبلی از عشق و صلح، فراسوی تمام مشکلات سیاسی و فرهنگی» در شهر ژنو پیاده خواهد شد.
طرح باغچه ایرانی شهر «ژنو» از ابتکارات مژگان انجوی – باربه، یک ایرانی ساکن سوئیس است که پیش از انقلاب ایران را ترک گفته و تحصیلات خود را در رشته حقوق سیاسی و جامعه شناسی در دانشگاه آلاباما در ایالات متحده به پایان رسانده و سال ها در فرانسه، توکیو و لندن زندگی کرده است و هم اکنون ساکن شهر «ژنو» می باشد.
مژگان انجوی پایه گذار بنیاد «ایلا» (نام یکی از شخصیت های زن شاهنامه فردوسی) در کشور سوئیس است که به کار معرفی و پیشبرد هنر و فرهنگ ایران در اروپا اشتغال دارد. او در پروژه باغچه ایرانی با گروهی از ایرانیان دیگر ساکن اروپا همکاری دارد: «ما در حقیقت این اولین باغچه ایرانی را به صورتی به عنوان سپاسگزاری از جامعه میزبان به اروپائیان هدیه کرده ایم.»
باغ های ایرانی و پس از آن فرش های ایرانی که به صورتی این باغ ها را به داخل منازل می آورده اند و زیر پای ساکنان آن قرار می داده اند، نمونه های بارزی از علاقه ایرانیان به باغ، باغچه و گلکاری بوده است. باغ های ایرانی که یکی از برجسته ترین نمونه های آن بنای «تاج محل» هند و «چهار باغ» اصفهان است از دیرباز مورد توجه جهانیان بوده است. ایرانیان باغ ها و باغچه های خود را به عنوان سمبلی از بهشت و زیبائی های آن بر روی زمین طراحی می کرده اند.
باغ ایرانی به عنوان یک ساختار کامل، بیانگر رابطه تنگاتنگ میان فرهنگ و طبیعت است و نشان از اهمیت سازگار نمودن و هم سو کردن نیازهای انسان و طبیعت دارد. در گذشته باغ ایرانی جلوه ای از توان نهفته محیط زیست و درک پیچیدگی های آن به شمار می رفت. خالق باغ با اتکا به دانش تجربی خود فضایی را ایجاد می کرد که بیش از هرچیز دیگر باعث بقا و پویایی بستر طبیعی می شد.
ختصاص دادن بخشی از بناهای موجود به باغ ها، به زمان هخامنشیان باز می گردد. در باغ های سلطنتی «پاسارگاد»، حدود قرن ششم پیش از میلاد مسیح، توجه به شبکه منظم مسیر سنگفرش آب روها، آغازگر ظهور شکل «چهار باغ» و نظم چهار قسمتی به شمار می رود. در دوران ساسانیان، باغ سازی ناگهان گسترش فراوانی می یابد. جایگاه والای طبیعت در تفکر زرتشت از جمله پرستش آب موجب گردید تا علاوه بر انتظام انسانی، در باغ چشم اندازها و بستر طبیعی نیز مطرح شود. باغ های قصرهای این دوران مانند «تخت سلیمان» و «کاخ فیروزآباد بیستون» در بسترهای طبیعی زیبائی چون دریاچه ها و چشمه ها شکل می گیرند. تنوع هندسی مشخص ترین ویژگی باغ های این دوره به شمار می رود وانتظام های محوری، مرکزی و چهاربخشی در باغ های این دوره به مراتب بیشتر دیده می شود.
با بروز و استقرار اسلام، در دوران سلطنت بنی امیه در«سامره» و «اندلس» باغ هایی احداث گردید که هم چنان از باغ های دوران ساسانی الگو برداری شده بود. بسیاری از محققین، باشکوه ترین عصر باغ سازی در ایران را در دوران صفوی می دانند. در این دوران باغات در گستره شهر به صورت آثار هنری شکل دهنده ساختار فیزیکی شهر بودند و به صورت نقطه مرکزی این شهر ها حتی گاه آن ها را تحت الشعاع قرار می دادند. باغ سازی دوران صفویه از شهر «قزوین» آغاز شد. این شهر به عنوان پایتخت دودمان صفویه انتخاب شده بود و به صورت «باغ شهر» سازمان یافته بود. امروزه از این باغ های درباری به جز چند ساختمان چیزی به جای نمانده است.
درزمان شاه عباس، پایتخت ایران از قزوین به اصفهان تغییر مکان داد. در اصفهان ساختارهندسی از هم نشینی فضاهای شهری، خیابان، میدان و باغ بوجود آمد. سیر تحول طراحی باغ در دوره صفویه نیز چون زنجیره ای به دوران تیموریان مرتبط بوده است و در دوران قاجاریه به علت ارتباط فرهنگی گسترده ای که ایران با اروپا پیدا می کند کم کم نشانه هایی از الگوی باغ سازی اروپایی در باغ های ایرانی نفوذ می کند.
در دوران پهلوی به علت بیش تر شدن این ارتباطات فرهنگی با اروپا احداث آمیخته ای از پارک ها اروپایی با باغ های ایرانی رواج پیداکرد. ابتدایی ترین و ساده ترین اصل هندسی یک باغ ایرانی، ایجاد یک محور در میانه باغ و به موازات طول آن می باشد و در دوطرف این محور درختان سایه اندار کاشته می شود. مهم ترین تقسیمات هندسی این باغ ها، انتظام چهاربخشی است. شکل باغ ایرانی شامل انتظام آب، انتظام گیاه و انتظام معماری است. این انتظام در قالی های ایرانی و نگارگری ایرانی نیز به چشم می خورد که هریک به نوعی تصویری ایده آل از «باغ ایرانی» را ارائه می دهند.
باغ «ارم» دراستان فارس، چهل ستون و هشت بهشت در اصفهان، باغ «فین» کاشان، باغ دلگشا، باغ شاهزاداه ماهان، باغ سعدآباد، باغ نیاوران، باغ فردوس و باغ فرمانیه در تهران تنها برخی از باغ های ساخته شده به شیوه تاریخی و سنتی ایرانی هستند.
با تصویب طرح ایجاد یک باغچه ایرانی در وسط پارکی در شهر «ژنو»، دست اندرکاران هم اکنون در مرحله جمع آوری اعانه برای پرداخت مخارج احداث این باغچه می باشند که انتظار می رود با کمک سازمان های نیکوکاری ایرانی درسراسرجهان هرچه زودترآغاز شود.