«NPT» که این روزها تا این اندازه موجب فشار جامعه بین المللی بر ایران شده است، چیست؟(بخش سوم)

«NPT» که این روزها تا این اندازه موجب فشار جامعه بین المللی بر ایران شده است، چیست؟
پیمان منع تولید و گسترش سلاح های اتمی یا «NPT» که دستمایه متهم کردن ایران به تعهدات بین المللی اش است، برای نخستین بار در اول ژوئیه سال ۱۹۶۸ میلادی توسط ایرلند و فنلاند پیشنهاد و از سوی این دو کشور امضا شد. پیمان NPT در پنجم مارس سال ۱۹۷۰ میلادی رسماً به مرحله اجرا در آمد. در حال حاضر ۱۸۹ کشور، پیمان منع تولید و گسترش سلاح های اتمی را امضا کرده اند و تنها ۴ کشور – هند، پاکستان، اسرائیل و کره شمالی – عضو این پیمان نیستند.

پنج قدرت اتمی جهان یعنی کشورهای آمریکا، فرانسه، بریتانیا، روسیه و چین – یا در واقع پنج عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد که دارای حق وتو هستند – نیز در میان این گروه ۱۸۹ نفری قرار دارند.

پیمان NPT بر سه اصل مهم متمرکز شده است:
۱ – عدم تولید سلاح اتمی
۲ – خلع سلاح
۳ – حق استفاده از تکنولوژی اتمی برای مصارف صلح آمیز توسط کشورهای عضو

پرزیذدنت اوباما مهمترین برنامه سیاست خارجی ریاست جمهوری خود را عاری ساختن جهان از تولید و گسترش سلاح های اتمی دانسته است. علاوه بر آن، هر چند که چارچوب سیاست آمریکا در مورد برنامه اتمی ایران تغییری نیافته و به عبارت دیگر، ایران دارای بمب اتمی برای آمریکا قابل قبول نیست، اما چون پرزیدنت اوباما در قول های انتخاباتی اش بارها از صلح سخن گفته و خود یکی از مخالفان جنگ عراق بوده است، نمی تواند عملاً در هیچ اقدام نظامی علیه ایران مشارکت کند، آن هم در حالی که در دو جبهه مهم عراق و افغانستان به سختی درگیر جنگ است. با این همه آمریکا همیشه در رویاروئی با خطر اتمی شدن ایران گفته که گزینه نظامی هنوز روی میز است.

رئیس جمهوری آمریکا روز جمعه هیجدهم دسامبر در کنفرانس بین المللی حفاظت محیط زیست که از سوی سازمان ملل متحد درکپنهاگ تشکیل شده بود، گفت سیاست خارجی اش بر اساس جهانی عاری از تولید و گسترش سلاح های اتمی متمرکز خواهد بود.

و اما می بینیم که ایران عملاً در روند جاه طلبی های خود و بازی با غرب برای خریدن وقت، تغییر روش نداده است..... اما ببینیم آیا تعامل غرب در رویاروئی با برنامه اتمی ایران واقعی است یا آمریکا و متحدانش نیز به نوبه خود برای خنثی کردن احتمال اتمی شدن ایران متقابلاً دست به اقداماتی زده اند. اقداماتی که کمتر از سوی رسانه ها مورد توجه قرار گرفته است.

محمود احمدی نژاد، رئیس جمهوری اسلامی ایران، در یک مصاحبه اختصاصی با روزنامه «لوموند بین المللی» در پنجم ماه فوریه سال ۲۰۰۸ میلادی در پاسخ به این پرسش که نظرتان درباره صدور قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد چیست می گوید «مسئله اتمی برای مردم ما دارای اهمیت بسیار است. ما مایلیم که تمام کشورها – از جمله پنج کشور عضو دائمی شورای امنیت – همزمان به آژانس بین المللی انرزی اتمی که وابسته به سازمان ملل متحد است، اجازه دهند کار خود را انجام دهد. مشکل از آنجا شروع شده است که پنج عضو دائمی شورای امنیت خواستند به حقوقی که متعلق به دیگر کشورهای عضو آژانس بین المللی انرژی اتمی است، دست درازی کنند. مشکل از آنجا شروع شد که این پنج کشور قواعد سازمان انرژی وابسته به سازمان ملل متحد را زیر پای گذاردند.»

رئیس جمهوری اسلامی در همین مصاحبه گفت ایران قویاً به تعهدات و وظایف خود در آژانس بین المللی انرژی اتمی احترام می گذارد.

... و می بینیم که ایران بارها پس از این مصاحبه مقررات IAEA را از مطلع کردن آژانس گرفته تا اجازه بازرسی برنامه های اتمی خود زیر پای گزارده است.

با این همه، اگر جمهوری اسلامی ایران همانطور که بارها گفته است در پی دستیابی به بمب اتمی نباشد، همه ملت ها از جمله مردم ایران تحت پیمان NPT، حق دارند با توجه به قوانین و مقررات موجود آژانس بین المللی انرژی اتمی، از انرژی اتمی صلح آمیز استفاده کنند.



References:
1 – CRS Issue Brief for Congress, August 15, 2003
2 - Le Monde International, November 10, 2009
3 – Ken Weinstein, Arzu Celalifer Ekinci, Fyodor lukyanov, Georgiy Mirsky, Dr. henning Riecke.
4 – Le Monde, Organisations internationals
October 18th, 2005
5 - Le Figaro, November 30, 2009
6 – Associated Press, Bahrain on Dec 12, 2009
7 – The Economist, February 10th-16th 2007: Next step Iran?
8 – The Economist, May 6th -12th 2006