زبان اسپرانتو در سال ۱۸۸۷ توسط یک پزشک لهستانی به نام لودویک زامنهوف اختراع شد. او در کتابی به نام «اونوآ لیبرو» در سال ۱۸۸۷ زبان ابداعی خود را شرح داد.
امروز بر همه آشکار است که آنچه مردم را از هم دور می کند سیاست دولت ها ، مسائل اقتصادی و اختلافات مذهبی و نژادی است.اما زامنهوف، در دورانی می زیست که زندگی کم دغدغه بود. او معتقد بود این زبان است که میان مردم فاصله می اندازد و موجب نفاق می شود و می خواست زبانی ساده خلق کند که متعلق به هیچ ملیتی نباشد.
زبان اسپرانتو که توسط یونسکو به عنوان زبان بین المللی شناخته شده تنها شانزده قاعده دستوری دارد.برای یادگیری اسپرانتو، تنها کافی است یک بانک واژه درست کنید وسپس با اضافه کردن پیشوند و پسوند، از هر واژه ، ده ها کلمه جدید بسازید.
صدمین اجلاس جهانی اسپرانتو
تا سال ۱۹۰۵، بیش از سیصد انجمن اسپرانتو در جهان تشکیل شده بود. در همان سال حدود هفتصد نفر از بیست کشور دنیا در نخستین اجلاس اسپرانتو در فرانسه شرکت کردند.
در سال ۲۰۱۷که صد و دومین اجلاس اسپرانتو در سئول برپا می شود، بیش از یک میلیون نفر به این زبان سخن می گویند.زبان اسپرانتو را در مترجم گوگل نیز می توان پیدا کرد.
اسپرانتو در ایران
در ایران نیز، چهارده سال پس از اختراع ، اسپرانتو رواج پیدا کرد.
احمد کسروی، مورخ و زبان شناس پرآوازه ایران از حامیان این زبان بود و سعی کرد زبان فارسی را با قواعد اسپرانتو ویرایش کند.
در زمان افتتاح دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۳ خورشیدی هم زبان اسپرانتو از کرسی های درسی دانشگاه بود.
مدتی زبان اسپرانتو در ایران مورد بی توجهی قرار گرفت تا اینکه دوباره به کمک کتابهای تألیف ناصرالدین زمانی، احیاء شد.
نام لودویک زامنهوف و انجمن جهانی اسپرانتو بارها به خاطر تلاش در پیوند مردم از طریق زبان برای دریافت جایزه صلح نوبل مطرح شده است.
