در سال ۱۹۷۱ کنگره آمریکا قطعنامه ای به این شرح صادر کرد: «از آنجا که زنان ایالات متحده آمریکا شهروند درجه دوم شمرده می شوند و از حقوق و امتیازات کاملی که در عرصه های خصوصی و عمومی، واز نظر قانونی و نهادی در دسترس شهروندان مرد قرار دارد برخوردار نیستند، و از آنجا که زنان ایالات متحده یک صدا می خواهند که این حقوق و امتیازات بدون ملاحظه جنسیتی به تساوی در اختیار همه شهروندان قرار گیرد، و از آنجا که زنان ایالات متحده روز سالگرد تصویب ماده ۱۹ متمم قانون اساسی را نشانه و نماد نبرد مستمر خود برای کسب حقوق برابر قرار داده اند، و از آنجا که زنان ایالات متحده باید در سازمان ها و فعالیت های خود مورد احترام و حمایت قرار بگیرند، از این رو، اکنون، دو مجلس سنا و نمایندگانِ ایالات متحده که در کنگره آمریکا گرد آمده اند، روز ۲۶ اوت هرسال را به عنوان «روز برابری زنان آمریکا» اعلام می کنند و از رئیس جمهوری می خواهند و به او اختیار می دهند تا هر سال در ۲۶ اوت اعلامیه ای در بزرگداشت و یادآوری این روز صادر کند.
در ۲۶ اوت سال ۱۹۲۰ زنان آمریکا برای نخستین بار از حق رای دادن برخوردار شدند و در ۲۶ اوت سال ۱۹۷۰ تظاهرات سراسری برابری خواهانه زنان در آمریکا برگزار شد.
حق رای
روز ۲۶ اوت سالگرد برخورداری زنان آمریکا از حق رای دادن است که در سال ۱۹۲۰ به صورت اصل ۱۹ متمم قانون اساسی به تصویب قانون گذاران آمریکایی رسید.
۷۲ سال پیش از آن نخستین کنفرانس عمده حقوق زنان در سال ۱۸۴۸ در سنکا فالزِ نیویورک برگزار شده بود. روز ۱۳ ژوئیه سال ۱۸۴۸، پنج زن در شمال ایالت نیویورک برای صرف چای گردآمدند. آنان که از سرنوشت زنان در جامعه آمریکایی سخت آزرده بودند به کاری خارق العاده دست زدند. در روزنامه محلی آگهی ای برای «گرد همآیی به منظور بحث درباره وضعیت اجتماعی، مدنی و مذهبی و حقوق زنان» منتشر کردند و شش روز بعد این همایش در سنکا فالز نیویورک برگزار شد.
تولد جنبش حقوق زنان
در پایان این همایش قطعنامه ای با نام «اعلامیه احساسات» صادر شد که چنین آغاز می شد: «ما این حقایق مسلم را قبول داریم که همه مردان و زنان برابر به دنیا آمده اند». یکی از بندها خواستار حق رای برای همه زنان جهان شده بود. یکصد مرد و زن از قشرهای مختلف جامعه این اعلامیه را امضا کردند. اما تنها یکی از آنان، شارلوت وودوارد نوزده ساله، آنقدر زنده ماند تا در سال ۱۹۲۰ پیروزی زنان را در کسب حق رای به چشم ببیند.
در این فاصله زمانی، هزاران تن از مردم آمریکا با برگزاری راه پیمایی ها و تجمع های مختلف در شهرهایی چون نیویورک و واشنگتن دی سی و با نوشتن مقاله ها و جزوه های گوناگون و ایراد سخنرانی های متعدد در سراسر کشور، و با رایزنی و آگاه سازی و تاثیرگذاری در نهادهای سیاسی و برپا کردن تظاهرات راهی دراز برای دست یابی زنان به حق رای پیمودند. زنان حتی، برای نخستین بار در تاریخ آمریکا، در برابر کاخ سفید، خانه رئیس جمهوری، تجمع کردند تا از او بپرسند: «آقای رئیس جمهور، شما برای حق رای زنان چه خواهید کرد؟» یا «آقای رئیس جمهور، زنان تا کی برای رسیدن به آزادی منتظر شوند؟»
۲۶ اوت ۱۹۲۰
متمم قانون حق رای زنان نخستین بار در دهم ژانویه ۱۸۷۸ به کنگره آمریکا تقدیم شد. این پیشنهاد بارها رد شد و دوباره برگشت تا سرانجام در ماه ژوئن ۱۹۱۹ موافقت هردو مجلس سنا و نمایندگان را به دست آورد. سال بعد خواستاران حق رای همگی هم خود را برسر اعمال نفوذ و تاثیرگذاری بر ایالت های گوناگون آمریکا نهادند، زیرا تصویب نهایی این متمم به موافقت دو سوم ایالت های آمریکا نیاز داشت. در ۲۴ اوت، تنسی آخرین ایالتی بود که با اختلاف یک رای به این متمم رای آری داد. این رای متعلق به «هاری برن» بود که مادرش از او خواسته بود به متمم رای موافق دهد. متمم با امضای وزیر خارجه وقت، به قانون تبدیل شد.
۵۰ سال بعد - بتی فریدان و اعتصاب سراسری زنان
پنجاه سال بعد در ۲۶ اوت ۱۹۷۰، بتی فریدان و «سازمان ملی زنان» آمریکا به اعتصاب سراسری زنان برای برابری دست زدند. زنان از همه طیف های عقیدتی برای درخواست امکانات برابر در زمینه های گوناگون استخدامی، آموزشی و ایجاد مهدکودک های بیست و چهار ساعته به جنبش برابری خواه پیوستند. این بزرگترین تظاهرات در اعتراض به نابرابری جنسیتی در تاریخ آمریکا بود. بیش از یکصد هزار زن در بیش از نه شهربزرگ و کوچک آمریکا، در این تظاهرات شرکت کردند. بیش از پنجاه هزار تن از آنان در نیویورک بودند که خیابان پنجم را سراسر پیمودند.
البته در آن روز چند واقعه دیگر در تحکیم و همبستگی با آرمان های تظاهر کنندگان روی داد. چنان که زنان در نیویورک مجسمه آزادی را در تصرف خود گرفتند. ابتدا چند تن از آنان از مجسمه بالا رفتند تا سرعت باد را اندازه بگیرند و سپس با دو پرچم سه متری بازگشتند تا آن ها را بر تاج مجسمه به اهتزاز درآورند.
بر روی یکی از آنها نوشته بود: «راه پیمایی روز ۲۶ اوت برای برابری» و بر دیگری این جمله نقش بسته بود: «زنان جهان متحد شوید». زنان در همان روز شکایتی علیه کمیته آموزشی شهر نیویورک برای کسب امکانات برابر برای زنان در موسسات آموزشی تسلیم مقام های مسئول کردند. رسیدگی به این پرونده ده سال به درازا کشید تا سرانجام به افزایش تعداد مدیران زن در مدارس انجامید. اگرچه این فراخوان به اعتصاب، فعالیتهای مردم را متوقف نکرد اما توجه ملی را به جنبش حق طلبی زنان جلب نمود. چنان که نشریه نیویورک تایمز با گزارشی از رویدادهای آن روز، مطلب اصلی خود را به جنبش فمینیسم اختصاص داد و حتی نقشه ای از مسیر راه پیمایی زنان رامنتشرکرد.
۲۶ اوت ۱۹۷۱ – بلا ابزوگ و روز برابری زنان
سال بعد، در ۱۹۷۱، بلا ابزوگ، نماینده دمکرات از نیویورک، طرحی برای نام گذاری روز ۲۶ ماه اوت هر سال به عنوان «روز برابری زنان» به مجلس ارائه داد. طرح به تصویب رسید. در این طرح، ازاین روز به عنوان نماد نبرد مستمر زنان برای کسب حقوق برابر یاد شده که ایالات متحده موظف به حمایت و بزرگداشت آن شده است.
بلا آبزوگ (۱۹۲۰-۱۹۹۸) کیست؟
بلا آبزوگ در سال ۱۹۴۷ تحصیلات خود را در دانشکده حقوق دانشگاه کلمبیا به پایان رساند و در همان سال به عضویت کانون وکیلان نیویورک پذیرفته شد. او به خاطر فعالیت هایش در جنبش های صلح، آزادی های مدنی و سرانجام جنبش فمینیستی شهرت یافته است.
در سال ۱۹۷۰ بلا آبزوگ از نیویورک به نمایندگی کنگره آمریکا انتخاب شد. او در کنگره بیشترین همت خود را بر سر کار در زمینه متمم برابری حقوق، ایجاد مراکز مهد کودک و تلاش برای پایان دادن به تبعیض های جنسیتی و تعیین اولویت ها برای مادران شاغل گذاشت.
بلا آبزوگ همچنین از مخالفان سرسخت جنگ آمریکا در ویتنام و نظام گزینشی اداری بود. او در سالهای ۱۹۷۷- ۱۹۷۸ به عنوان نایب رئیس کمیسیون مشورتی ریاست جمهوری در امور زنان انجام وظیفه کرد اما جیمی کارتر که خود او را به این مقام گماشته بود به خاطر انتقاد علنی این کمیسیون از قطع بودجه برای برنامه های زنان، او را از این سمت برکنار کرد. بلا آبزوگ از آن پس به کار وکالت پرداخت و مدتی نیز به کار تفسیر خبر در تلویزیون و سرمقاله نویسی در مجلات سرگرم بود.
۲۶ اوت ۲۰۱۰
امروز پنجشنبه، همزمان با نودمین سالگرد تصویب قانون حق رای زنان یا «روز برابری زنان» آمریکا است.
دربزرگ داشت این روز، نانسی پلوسی، اولین رئیس مجلس نمایندگان آمریکا سخنانی ایراد می کند. او درباره این روز در سایت «ای نیوز زنان» چنین نوشته است: «ما بر شانه پیشینیان خود ایستاده ایم. برماست که اراده استوار زنانی را که حق رای و حق مشارکت ما را در امر سیاست به دست آوردند، بستاییم. برماست که فداکاری و تعهد آنان را در امر سیاست بزرگ بداریم».
سازمان ها و گروه های زنان نیز در این روز مراسم گوناگونی برگزار می کنند. از جمله فراخوان مشترک چند سازمان و گروه به شرکت در تجمع و تحصن در نور شمع است که از ساعت شش و نیم عصر و به نوشته این بیانیه پس از پایان کار روزانه، در برابر کاخ سفید برگزار می شود. این فراخوان که «در نودمین سالگرد حق رای زنان، خواستار ادای احترام به مادران پیشین و به قدرت خواهری» شده است از شرکت کنندگان در تحصن می خواهد که باخود «یک علامت، یک شمع و یک دوست» به همراه بیاورند و با صدای بلند از رئیس جمهور و میشل اوباما بخواهند با «متمم قانونی حقوق برابر»امید و تغییر را برای آمریکا به ارمغان آورند.
این گروه ها با اجرای سخنرانی و آوازخوانی از برابری کامل حقوق زن و مرد در قانون اساسی آمریکا حمایت می کنند و خواستار تصویب «تبصره حقوق برابر» می شوند.
سازمان اتحاد برای برابری که از گروه های دعوت کننده به این راهپیمایی ست در فراخوان خود آورده است: «زنان و دختران در ایالات متحده آمریکا شهروند درجه دو شمرده می شوند زیرا هنوز در قانون اساسی آمریکا حقوق بشری آنان به کمال تامین و تضمین نشده است».
این فراخوان ادامه می دهد: «حکومت آمریکا با سیاست ها، قوانین و اعمال خود مردان و زنان را براساس نقش ها و ظرفیت های کلیشه ای شان رده بندی می کند، و با این کار از ظرفیت پیشرفت کشور می کاهد».
فراخوان در پایان از همه سازمانها چنین می خواهد: «به ما بپیوندید تا همگی در «روز برابری زنان» از پرزیدنت اوباما، دمکرات ها، جمهوری خواهان، و نمایندگان مستقل بخواهیم نابرابری های اقتصادی، سیاسی، و اجتماعیِ ناشی از تبعیض های جنسیتی قانونی را در جامعه محو کنند».