امیلی مورفی (۱۸۶۸-۱۹۳۹) نخستین زن قاضی در امپراتوری بریتانیاست. او در سال ۱۹۲۷ همراه با چهار زن کانادایی دیگر علیه قانون قدیمی کانادایی که می گفت: «زنان را نباید به عنوان شخص در نظر گرفت» مبارزه کرد.
امیلی مورفی نخستین زن کانادایی مدافع حقوق برابر برای زنان است. او در خانواده ای متمکن و سرشناس به دنیا آمد و در مدرسه ای خصوصی در اونتاریو تحصیل کرد که به او در اتخاذ نگرشی لیبرال تر به زندگی یاری داد.
پس از ازدواج با کشیشی از کلیسای انگلیکن به آلبرتا رفت و در آنجا به کارهای اجتماعی روی آورد. بویژه در مورد فقر گسترده و بهزیستی زنان و کودکان به فعالیت پرداخت. در سال ۱۹۱۰ نخستین زنی بود که به عضویت هیئت مدیره بیمارستان ادمونتان در آمد.
در آنجا بود که در نهایت حیرت دریافت که زنان از هیچ حق مالکیتی برخوردار نیستند. مورفی به سخنرانی در باره شرایط ناعادلانه اجتماعی پرداخت و پس از چند سال مبارزه در سال ۱۹۱۶ مجلس قانونگذاری آلبرتا با گذراندن قانونی زنان را از حق مالکیت بر ۳۳ درصد دارایی های شوهر برخوردار کرد.
با تصویب این قانون امیلی به چهره ای اجتماعی تبدیل شد و همراه با نلی مک کلانگ به تلاش برای حق رای زنان دست زد. امیلی مورفی همچنین توانست همراه با چهار زن دیگر قانونی را که زنان را شخص نمی شمرد لغو کند و پس از آن بود که راه برای ورود زنان به مقام های حکومتی و تصمیم گیری و قانون گذاری باز شد.
او در سال های بعد در گیر و دار فعالیت های اجتماعی خود با مسئله اعتیاد روبرو شد که بویژه در جامعه چینیان کانادا بسیار معمول بود و از آن برای اخراج مهاجران از کانادا استفاده می شد. امیلی مورفی در کتابی با نام شمع سیاه از این برخوردها انتقاد کرد.
با این حال او نگران غلبه جمعیت نژادهای دیگر بر نژاد سفید بود. مورفی از حامیان جنبش اصلاح نژاد انسانی بود که معتقد بودند باید با انتخاب اصلح به بهبود نسل های انسانی دست زد و با کنترل شدید موالید افزایش جمعیت را محدود کرد. در همین دوران بود که عده زیادی از کسانی که به نظر می رسید بهره هوشی پایینی دارند در کانادا مقطوع النسل شدند.
با آن که امیلی مورفی تحت تاثیر تلقی ها و افکار دوران خود قرار داشت اما با دورنگری ای کم نظیر بسیاری از موارد بی عدالتی در مورد زنان را دید و برای آن که زنان در جامعه موقعیت بهتری بیابند، مبارزه کرد.
امیلی مورفی نخستین زن کانادایی مدافع حقوق برابر برای زنان است. او در خانواده ای متمکن و سرشناس به دنیا آمد و در مدرسه ای خصوصی در اونتاریو تحصیل کرد که به او در اتخاذ نگرشی لیبرال تر به زندگی یاری داد.
پس از ازدواج با کشیشی از کلیسای انگلیکن به آلبرتا رفت و در آنجا به کارهای اجتماعی روی آورد. بویژه در مورد فقر گسترده و بهزیستی زنان و کودکان به فعالیت پرداخت. در سال ۱۹۱۰ نخستین زنی بود که به عضویت هیئت مدیره بیمارستان ادمونتان در آمد.
در آنجا بود که در نهایت حیرت دریافت که زنان از هیچ حق مالکیتی برخوردار نیستند. مورفی به سخنرانی در باره شرایط ناعادلانه اجتماعی پرداخت و پس از چند سال مبارزه در سال ۱۹۱۶ مجلس قانونگذاری آلبرتا با گذراندن قانونی زنان را از حق مالکیت بر ۳۳ درصد دارایی های شوهر برخوردار کرد.
با تصویب این قانون امیلی به چهره ای اجتماعی تبدیل شد و همراه با نلی مک کلانگ به تلاش برای حق رای زنان دست زد. امیلی مورفی همچنین توانست همراه با چهار زن دیگر قانونی را که زنان را شخص نمی شمرد لغو کند و پس از آن بود که راه برای ورود زنان به مقام های حکومتی و تصمیم گیری و قانون گذاری باز شد.
او در سال های بعد در گیر و دار فعالیت های اجتماعی خود با مسئله اعتیاد روبرو شد که بویژه در جامعه چینیان کانادا بسیار معمول بود و از آن برای اخراج مهاجران از کانادا استفاده می شد. امیلی مورفی در کتابی با نام شمع سیاه از این برخوردها انتقاد کرد.
با این حال او نگران غلبه جمعیت نژادهای دیگر بر نژاد سفید بود. مورفی از حامیان جنبش اصلاح نژاد انسانی بود که معتقد بودند باید با انتخاب اصلح به بهبود نسل های انسانی دست زد و با کنترل شدید موالید افزایش جمعیت را محدود کرد. در همین دوران بود که عده زیادی از کسانی که به نظر می رسید بهره هوشی پایینی دارند در کانادا مقطوع النسل شدند.
با آن که امیلی مورفی تحت تاثیر تلقی ها و افکار دوران خود قرار داشت اما با دورنگری ای کم نظیر بسیاری از موارد بی عدالتی در مورد زنان را دید و برای آن که زنان در جامعه موقعیت بهتری بیابند، مبارزه کرد.