همزمان با سالگرد انقلاب اسلامی ايران، در مقطعی که مردم مصر يکپارچه عليه حکومت فعلی خود دست به اعتراض زده اند، بسياری از رهبران جهان با نگاهی به گذشته، و با توجه به شباهت روند تحولات سياسی اخير مصر با تحولاتی که ۳۲ سال پيش در ايران به وقوع پيوست، مجموعه مناسبات خود را با مصر مورد ارزيابی مجدد قرار می دهند. اما به باور برخی از ناظران سياسی اعتراضات سياسی مصر به هيچ وجه جنبه مذهبی ندارد.
بسياری از رهبران جهان در ارزيابی های خود از تحولات سياسی اخير در مصر به اين می انديشند که چه انگيزه ای امواج ميليونی مردم مصر را به خيابانها کشانده است؟ مردم مصر به دنبال چه هستند؟ و به کجا رهنمون خواهند شد؟
بعضی از تحليلگران سياسی معتقدند، تاريخ تکرار می شود، انقلاب مصر، تکرار انقلاب ۱۹۷۹ ايران است، اما کسانی مانند ماهر شيراز که خود در بطن اعتراضات مردم مصر حضور داشته اند، با اين تحليل موافق نيستند.
ماهر شيراز که از پژوهشگران برجسته مرکز بين المللی مطالعات افراط گرايی در لندن است، می گويد: «اين يک حرکت اسلامی نيست. من برای مطالعه و تحقيق برای سازمانمان به شخصه در ميدان تحرير حضور داشته ام و پای صحبت تظاهر کنندگان نشسته ام، خواسته های آنها فقط جنبه ابتدايی و اساسی دارد. آنها به دنبال کسب حقوق انسانی اند. آنها خواهان آزادی، استقلال و هويت مصری خود هستند.»
با نگاهی اجمالی به صحنه های اعتراضات خيابانی و خشونتهای مصر، به طرز شگفت آوری صحنه های انقلاب ۱۹۷۹ ايران تداعی می شود.
سير وقايع اخير مصر همچون وقايع ۳۲ سال پيش ايران، ابتدا با چندين تظاهرات و گردهمايی پراکنده آغاز شد و به ناگاه به سيل عظيمی تبديل شد که همچون انقلاب ايران که پايه های حکومت شاه را، باوجوديکه او هم مانند مبارک از حمايت قاطع آمريکا برخوردار بود، به يکباره از جا کند.
اما بر خلاف ماهر شيراز، هژير تيموريان، يک تحليلگر سياسی که در دوران انقلاب ايران گزارشها و رويدادهای مربوط به انقلاب ايران را پوشش داده است، می گويد: «ايرانيها به خودشان می گفتند، از اين که هست بدتر نمی شود. ما فقط می خواهيم شاه برود، بگذار اول تکليف شاه روشن شود، بعد تصميم می گيريم چه کسی روی کار بيايد. مصريها هم دقيقاً همين اشتباه را می کنند و متأسفانه ممکن است خيلی وضعيت بدتر شود. چون متأسفانه آنها نيز با هم اتحاد ندارند و هنوز نمی دانند چه کسی را به جای مبارک می خواهند.»
از آنجا که در حال حاضر هيچيک از گروههای اپوزيسيون مصر از حمايت قاطع مردم برخوردار نيستند، در نتيجه گروه اخوان المسلمين، گرچه خود مدعی است که نه در پی قدرت و نه به دنبال اعمال اسلام گرايی بر مصر است، اما تنها گروه سياسی منسجم و با نفوذ در اين کشور به شمار می رود.