معترضان مصری پیش از قطع اینترنت از سوی دولت برای ادامه ارتباط بین مردم و رهبران برنامه ریزی کرده بودند. منابع مطلع می گویند پیک های انسانی به جای استفاده از فیس بوک، توئیتر و یا ارسال پیامک های تلفنی، مسئولیت رساندن پیام ها را بر عهده گرفته بودند. آنان پیاده و یا با موتورسیکلت و سایر وسایل نقلیه خانه به خانه در محله های مختلف شهر خبررسانی می کنند.
نیل هیکس، از اعضای یک سازمان حقوق بشر که در نیویورک مستقر است، می گوید:« فعالین سیاسی و کسانی که در تظاهرات خیابانی شرکت می کنند برای برنامه ریزی با علم به این که مقام های امنیتی ارتباطات آنان را زیر نظر دارند به جای استفاده از تکنولوژی و اینترنت به همان روش قدیمی یعنی انتقال دهان به دهان متوسل شده اند.» وی می افزاید:« یک دستور العمل به صورت دست نوشته به طور گسترده در کشور پخش شده که درآن گفته شده مردم چگونه با هم ارتباط برقرار کنند، یا در تظاهرات چه لباسی بپوشند و حتی اگر مورد حمله پلیس قرار گرفتند چگونه عمل کنند که میزان آسیب ها به حداقل برسد.»
مشاور امور بین الملل این سازمان می گوید «دولت مصر اولین حکومتی نیست که برای سرکوب منتقدین خود اینترنت را قطع کرده است. چین نیز در ماه جولای سال ۲۰۰۹ برای مقابله با اعتراض های سیاسی، ارسال پیامک های تلفنی و اینترنت در استان شین چیانگ را قطع کرد. مقام های برمه ای هم در سال ۲۰۰۷ به همین روش متوسل شدند.»
دولت جمهوری اسلامی ایران نیز برای سرکوب تظاهرات اعتراض آمیز مردم ایران نسبت به نتایج انتخابات ریاست جمهوری در سال ۲۰۰۹ با قطع شبکه های ارتباطی اینترنت، دسترسی مردم به فیس بوک و توئیتر را متوقف ساخت.
نیل هیکس می گوید: « تفاوت بین رفتار دولت مصر وسایر حکومت های دیکتاتوری که کنترل کاملی بر شبکه های ارتباطی دارند این است پیش از آغاز اعتراض ها دسترسی به اینترنت در این کشور آزاد بود.»
نیل هیکس این اقدام بی سابقه مقام های مصری را نشانه عجز دولت در مقابل تظاهر کنند گان می داند.
مصر در غیاب اینترنت
