برای نزدیک به نیمی از قرن بیستم، آلمان به عنوان دو کشور وجود داشت؛ سرزمین و مردمی که ایدئولوژی، سیم خاردار و اتحادیه های سیاسی در طرف های مختلف جنگ سرد آنها را از هم جدا می ساخت. روز ۳ اکتبر، ما بیستمین سالگرد اتحاد دوباره آلمان، و تبدیل آن به کشور واحد را جشن می گیریم.
پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵، چهار کشوری که در شکست دادن آلمان نازی کار ساز بودند: ایالات متحده آمریکا، فرانسه، بریتانیا و اتحاد شوروی، آلمان را به چهار بخش اداری تقسیم کردند.
اما طی چند سال بعد، در حالی که تنش بین متحدان سابق شدت گرفت، آلمان به نمادی برای واقعیت های سیاسی اروپای پس از جنگ جهانی دوم تبدیل شد. سه قدرت غربی بخش های خود را یکی ساختند، اما اتحاد شوروی منزوی ساختن بخش خود و مردمی را که در داخل آن زندگی می کردند آغاز کرد. تا سال ۱۹۴۹، آلمان به دو کشور تقسیم شده بود: جمهوری فدرال آلمان، معروف به آلمان غربی، و جمهوری دموکراتیک آلمان، یا آلمان شرقی.
رفت و آمد بین دو کشور جدید روز به روز دشوارتر می شد، و در حالی که زندگی در غرب آسانتر بود، بالغ بر ۳ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر از مردم آلمان شرقی، که تقریبا نیمی از آنها از فرهیختگان کشور بودند، رهسپار آلمان غربی شدند.
روز ۱۳ اوت ۱۹۶۱، پلیس و واحدهای ارتش آلمان شرقی آخرین شکاف، یعنی مرزی که شهر برلن را به دو بخش تقسیم می کرد، بستند. با گذشت زمان، یک دیوار سیمانی به بلندی شش و سه دهم متر و پهنای دو و یک دهم متر ساختند - یک پرده آهنین که به نمایان ترین نماد جنگ سرد تبدیل شد، به وجود آمد.
روز ۸ نوامبر ۱۹۸۹، زیر فشار جمعیت نا آرام، دولت آلمان شرقی بخشی از مرز را در برلن باز کرد. سیل مردم به سوی برلن غربی به حرکت در آمد. فرو ریختن دیوار برلن آغاز شد. و در حالی که دیوار فرو می ریخت، مرزهای فیزیکی و سیاسی که، بیش از ۴۰ سال، یک ملت و مردم آن را به طور مصنوعی از هم جدا می کرد، از بین می رفت. کمتر از یک سال بعد، روز ۳۱ اوت ۱۹۹۰، دو حکومت آلمان پیمان وحدت دوباره را امضا کردند.
در نیمه شب ۳ اکتبر ۱۹۹۰، به وقت اروپای مرکزی، آلمان بار دیگر به یک کشور تبدیل شد. خانواده آلمان دوباره به هم پیوست.