مدیرکل وزارت امور خارجه آمریکا در کنترل تسلیحات و امنیت بین المللی، گفت: متوقف ساختن گسترش تسلیحات اتمی و جلوگیری از تروریسم هسته ای مسئولیتی مشترک است

ِالن تاوشر، مدیرکل وزارت امور خارجه آمریکا در کنترل تسلیحات و امنیت بین المللی، گفت: متوقف ساختن گسترش تسلیحات اتمی و جلوگیری از تروریسم هسته ای مسئولیتی مشترک است. او در سخنانی در کمیته اول مجمع عمومی سازمان ملل متحد گفت: دولت پرزیدنت باراک اوباما در جهت به وجود آمدن جهانی آزاد از تسلیحات اتمی، «گام های قاطعی» بر می دارد، و یادآور شد این کوشش باید «مسئولیتی مشترک باشد زیرا هیچ کشور واحدی، بدون توجه به این که چه اندازه قدرتمند است، نمی تواند به تنهایی این کار را انجام دهد.»

الن تاوشر گفت قطعنامه ۱۸۸۷ شورای امنیت سازمان ملل متحد، که در ۲۴ سپتامبر ۲۰۰۹ تصویب شد، گامی مهم در کاهش تهدید تسلیحات اتمی بود. او یادآور شد که قطعنامه از تمام طرف های پیمان ممنوعیت گسترش تسلیحات اتمی - ان پی تی - می خواهد به تعهدات خود در جلوگیری از گسترش تسلیحات اتمی و خلع سلاح کاملا عمل کنند. قطعنامه تاکید می کند که معیارهای ایمنی آژانس بین المللی انرژی اتمی در این کار اساسی است، و قصد شورای امنیت را برای توجه به تخلف از مقررات ان پی تی روشن می سازد.

مدیر کل وزارت امور خارجه آمریکا گفت کوشش برای احیای ان پی تی یک پاسخ جهانی را ایجاب می کند. ایالات متحده برای کاهش بیشتر تعداد تسلیحات اتمی و دستگاه های پرتاب آنها، درباره توافق با پیمان کاهش تسلیحات استراتژیک با روسیه مذاکره می کند.

پرزیدنت باراک اوباما پیشنهاد کرده است درآوریل ۲۰۱۰ کنفرانسی برای بررسی امنیت اتمی تشکیل شود، با این هدف که تهدید ناشی از تروریسم اتمی و نیاز به حفظ امنیت مواد اتمی مورد بحث قرار گیرد.

دولت اوباما همچنین تصویب پیمان جامع ممنوعیت آزمایش تسلیحات اتمی را دنبال خواهد کرد. هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه آمریکا، پس از غیبت ۱۰ ساله آمریکا، سرپرستی هیات ایالات متحده را در کنفرانس ماده ۱۵ پیمان برای تسهیل اجرای قرارداد، که در ۲۴ سپتامبر ۲۰۰۹ تشکیل شد، برعهده داشت.

برای پایان دادن به تولید مواد مورد نیاز تسلیحات اتمی، ایالات متحده از پیمان کاهش مواد شکافتنی، به عنوان بخشی از یک برنامه کاری، که در ماه مه ۲۰۰۹ در کنفرانس خلع سلاح در ژنو تصویب شد، حمایت می کند.

ِالن تاوشر، مدیرکل وزارت امور خارجه آمریکا گفت: مسئولیت کاهش تهدید تسلیحات اتمی، با تصمیم به رها کردن آنها و قبول میعارهای ایمنی برای نشان دادن خالصانه بودن این تصمیم، تمام نمی شود. کاری است که باید از طریق مشارکت در کوشش های جمعی برای بازداشتن دیگران از عبور از آستانه اتمی، ادامه پیدا کند.