خبرنگار بخش فارسی صدای آمريکا: پس از گذشت دو روز از برگزاری مجمع اقتصاد جهانی، مهمترين مسئله ای که به آن پرداخته شد، چه بود؟
باب لورونی: مجمع اقتصاد جهانی به طور سنتی محلی برای گردآمدن رهبران سياسی و اقتصادی جهان بوده تا آگاهی نسبت به برخی مسائل عمده را افزايش دهند. مسائلی که بر روی زندگی مردم سراسر جهان تاثير می گذارد. اما اين نشست در واقع محلی است تا سران کشورها به دور از ملاقات های مرسوم، يکديگر را در فضايی غيررسمی ملاقات کنند تا به اين شيوه به مسائل اصلی دنيا بپردازند.
مجمع امسال بيشتر به نقش سرمايه داری در جهان پرداخته است. مسئله ای که در شرايط کنونی اقتصاد اروپا و فرارسيدن انتخابات رياست جمهوری در آمريکا اهميت ويژه ای پيدا کرد. همچنين چين و نقشی که اين کشور در ايجاد بازارهای جديد و سرمايه گذاری دارد، مورد بحث قرار گرفت.
به همين دليل ما شاهد اين بوديم که سران کشورها بيانيه هايی را در اين مجمع صادر و اين پرسش را مطرح کردند که آيا نقش سرمايه داری بايد بازتعريف يا دوباره ابداع بشود؟ و اينکه آيا اساسا سرمايه داری مسؤليت اجتماعی دارد؟
بحث در واقع ميان دو گروه است: آن دسته که پرچمدار بازار آزاد هستند و معتقدند که بازار آزاد موقعيت های شغلی ايجاد می کند. دسته ديگر اما، کسانی هستند که معتقد به دخالت دولت و وضع قوانينی مشخص برای امور اقتصادی، می باشند.
خبرنگار بخش فارسی صدای آمريکا: به چين اشاره کرديد، چه مواردی درباره نقش چين در اقتصاد جهانی مطرح شد؟
باب لورونی: چين اکنون چالش بزرگی محسوب می شود. اين کشور در حوزه های متعددی سرمايه گذاری های کلان کرده است. از خريد بدهی های آمريکا گرفته تا سرمايه گذاری در کشورهای در حال توسعه در آفريقا، اروپا و خاورميانه. سوال هايی که در اين باره مطرح شد، اين است که آيا چين با بهره برداری از ضعف اقتصادی کشورها اقدام به خريد منابع طبيعی و تکنولوژی ارزان کرده است؟ اين سوالی است که بايد به آن پاسخ داده شود. برخی تحليلگران معتقدند که چين به جای سرمايه گذاری در کشورهای مختلف بهتراست بيشتر متمرکز بر امور داخلی خود باشد که در آن کارگران مورد سوء استفاده کارفرمايان قرار می گيرند و فاصله طبقاتی ميان قشر مرفه و فقير، بيشتر می شود.
خبرنگار بخش فارسی صدای آمريکا: همزمان با برگزاری اين نشست، عده ای در اعتراض به نپرداختن به مشکلات مالی فقرا و همينطور مسائل ريست محيطی دست به اعتراض زدند؟
باب لورونی: آنچه که ما از آن به عنوان «جنبش اشغال» ياد می کنيم، توسط گروهی از مردم در وال استريت نيويورک شروع شد. اين گروه سعی می کند تا توجه را به مسائل افتصادی به عنوان نمونه در آمريکا جلب کند. آنها تصور می کنند که يک درصد از جمعيت کل کشور دارای ثروت هنگفتی است در حالی که ۹۹ درصد بقيه با مشکلات افتصادی عديده و نوعی بی ثباتی در امور اقتصادی روبرو هستند. حالا ما شاهد شکل گيری چنين جنبشی در کشورهای ديگر و از جمله نزديک به محل برگزاری مجمع اقتصادی جهانی هستيم. مجمعی که تنها افرادی در آن حضور دارند که مشخصاً از آنها دعوت به عمل آمده است. برخی منتقدان می گويند، داووس به مسائل ۹۹ درصد نمی پردازد. فعالان جنبش اشغال وال استريت در آنجا مقابل محل نشست داووس، حضور دارند، و همزمان با نزديکتر شدن به انتخابات آمريکا، توجه بيشتری نيز کسب می کنند. اما نکته کليدی که اين مجمع به آن پرداخت، اين است که به رغم وجود مسائل اقتصادی که اکنون گريبانگر اروپا و آمريکاست، آينده رشد اقتصادی جهان در گرو ايجاد بازارهای جديد در اقتصاد چين، برزيل، خاورميانه و آفريقاست.