«لسلی دارت»، سخنگوی «دنیل دی-لوئیس» بازیگر ایرلندی‌زاده انگلیسی، اعلام کرد که گفت «دی-لوئیس» دیگر در فیلمی کار نخواهد کرد و از همه همکاران و تماشاگران متشکر است.
دی-لوئیس یکی از معدود بازیگرانی است که سه جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد اسکار را دریافت کرده است. او برای بازی در نقشهای «دانیل پلین‌ویو» در فیلم «خون به پا خواهد شد»، «کریستی براون» در فیلم «پای چپ من» و «آبراهام لینکلن» در فیلم «لینکلن» سه سکار دریافت کرده بود.
بنا به گزارش لس آنجلس تایمز، آقای «دی-لوئیس»، که به شصت سالگی رسیده، دلیلی برای تصمیم خود نیاورد.
خانم «دارت» روز سه‌شنبه در لس‌آنجلس گفت بازنشستگی، یک تصمیم خصوصی است، و «دنیل دی-لوئیس» در باره آن حرف دیگری نخواهد داشت.
خبر بازنشستگی «دی-لوئیس» ابتدا در نشریه تخصصی «ورایتی» منتشر شد، و طی ۲۴ ساعت گذشته، در جهان فراگیر شد. روزنامه «آیریش تایمز» در مقاله‌ای بهترین فیلم‌های او، و در ویدیوئی، بهترین صحنه‌ها از بازی او در فیلم‌ها را کنار هم گذاشت.
«برنت لنگ» سردبیر ارشد فیلم و رسانه در «ورایتی» نوشت آخرین فیلم «دی-لوئیس» یک درام در رده‌های بالای دنیای مد خواهد بود، از کارگردان «پال تامس اندرسن»، که هنوز نام نگرفته، ولی قرار است ۲۵ دسامبر ۲۰۱۷، همزمان با کریسمس، اکران شود.
نخستین حاصل همکاری «دی-لوئیس» با این کارگردان، فیلم «خون به پا خواهد شد» بود، که در آن «دی-لوئیس» نقش یک پدر طمع‌کار و مجرد را بازی می‌کرد که برای کسب قراردادهای ارزان اکتشاف نفت از زمین‌داران، از هر تمهیدی بهره می‌گرفت، حتی از نمایش پسر خردسالش.
پدرش، «سیسیل دی-لوئیس» شاعر، و مادرش «جیل بالکن» بازیگر بود، و «دنیل» به تشویق آنها، در هنرکده نمایشی «اولد ویک» در بریستول، آموزش گرفت و در پی آن، در تئاتر و تلویزیون، به کار پرداخت.
کار «دنیل دی-لوئیس»، در سال ۱۹۸۵ گل کرد. او همزمان در دو فیلم برجسته و کاملا متفاوت درخشید، فیلم «اتاق خوش‌منظره» و فیلم «لباس‌شوئی زیبای من».
«ورایتی» می‌نویسد: «دنیل دی-لوئیس» به خاطر توانائی‌اش در تغییر شکل، مورد تحسین قرار گرفته. ويژگی کارش این بود که بعد از اتمام فیلمبرداری، از نقش بیرون نمی‌آمد. او در انواع فیلم‌ها درخشید، از موزیکال (فیلم ۹) تا حماسی – ماجرائی (آخرین موهیکن) و درام‌های تاریخی (عصر معصومیت). او تنها بازیگری است که موفق شده است سه جایزه اسکار دریافت کند.
دنیل دی-لوئیس طی چهاردهه بازیگری، در گزینش نقش‌ها، با امساک و وسواس عمل می‌کرد. «سامانتا اشمیت» در «واشنگتن پست» می‌نویسد «دنیل دی-لوئیس» عادت داشت که ناپدید شود. در معدود فیلم‌هائی که بازی کرده، او از شخصیت خود بیرون می‌آید و به شخصیت فیلم تبدیل می‌شود. ولی بعد، ماه‌ها و گاه سال‌ها، از کار فاصله می‌گیرد و به زندگی شخصی خودش می‌پردازد.
مجله تخصصی «هالیوود ریپورتر» یادآور شد که قبل از بازی در «دار و دسته‌های نیویورکی»، آقای «دی-لوئیس» یک بار دیگر هم به مدت پنج سال، از بازیگری دوری گزید. اصرار «مارتین اسکورسزی» بود که او را جلوی دوربین بازآورد.
قبل از آن نیز در سال ۱۹۸۹، وسط اجرای «هملت» به ناگاه صحنه تئاتر ملی انگلستان را ترک کرد و به اطرافیان گفت که روح پدرش را روی صحنه دیده بود. بعدها، توضیح داد که هنگام کار در نمایشی مثل «هملت»، انسان همه چیز را از طریق تجربه‌های خودش، وامی‌کاود.
قبل از اعلام بازنشستگی، «دنیل دی لوئیس» سه سال، دور از انظار، در یک مزرعه انگلیسی، با خانواده‌اش زندگی آرامی داشت. او در سال ۲۰۰۸، در حالیکه میلیون‌ها دلار ثروت بدست آورده بود، به طور ناشناس در شهر فلورانس ایتالیا، گوشه یک کفاشی نشست و تابستانی را به یاد گرفتن کفش‌دوزی پرداخت. بنا به گزارش مجله «نشنال اینکوایرر» مشوق او در این حرفه، استادکار برجسته ایتالیائی، «استفانو بمر» بود.
