یک روزنامه‌نگار ایرانی در مصاحبه با پایگاه اینترنتی کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران، تجربه خود از بازداشت، حبس انفرادی، و محکومیت به زندان به جرم نوشتن مقاله برای نشریات داخل کشور را بازگو می‌کند و هشدار می‌دهد حرفه روزنامهنگاری در ایران همچنان به شدت آسیب‌پذیر است.
نجات بهرامی، که به عنوان روزنامه‌نگار آزاد برای روزنامه‌های «ایران دیلی» و اعتماد و مجله‌های تجارت فردا و صدا و همچنین در حساب‌های خود در رسانه‌های اجتماعی، مطلب می‌نوشت، روز ۵ دسامبر ۲۰۱۸ دستگیر شد و سرانجام، در سال ۲۰۲۰ برای اجرای حکم یک سال حبس، که سال قبل از آن صادر شده بود، به زندان افتاد.
بهرامی در مصاحبه تلفنی از ترکیه با کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران در نیویورک، میگوید وقتی بعد از یک هفته مرخصی استعلاجی در اکتبر ۲۰۲۰ به زندان بازگشت، در آنجا به بیماری کووید-۱۹ مبتلا شد، مجددا مرخصی استعلاجی گرفت و در ژانویه ۲۰۲۱ دریافت که حکم او، همراه با احکام حبس هزاران زندانی سطح پائین دیگر، مشمول تخفیف شده است.
نصیرپور، قاضی دادگاه بدوی در زندان اوین، که به گفته بهرامی، منصوب سپاه پاسداران بود، با استناد به توئیت‌ها، مطالب فیسبوک، و مصاحبه‌های او با رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور، از جمله بی. بی. سی. فارسی و بخش فارسی رادیو فرانسه، او را به سیاه‌نمایی، اشاعه لیبرالیسم، و انتقاد از حجاب اجباری زنان متهم کرد. به گفته آقای بهرامی، این کارها در ایران جرم است.
آقای بهرامی وضع روانی و عاطفی خود طی هفت روزی که بعد از بازداشت در بند ۲ الف زندان اوین - بندی که سپاه پاسداران آن را اداره می‌کند - در زندان انفرادی گذرانید، «بسیار بد» توصیف می‌کند. او میگوید بازجو با بدرفتاری و فحاشی، می‌کوشید او را به همکاری وادار کند.
بهرامی میگوید به وکیل او اجازه دسترسی به پرونده داده نشد و وکیل بارها تهدید شد و برای دفاع از او هیچگونه آزادی عمل نداشت. به گفته آقای بهرامی، هر چند او رسما وکیل داشت، اما عملا در محاکمه تنها بود.
بهرامی میگوید بعد از محکومیت در اتاق بزرگتری در بند عمومی زندانی بود که در مقایسه با انفرادی سپاه پاسداران، مثل روز و شب بود.
بهرامی در این مصاحبه، شرایط ناگوار و غیرقابل تحمل زندان اوین را تشریح می‌کند و میگوید حتی برای او که باید از نظر فشار خون و بیماری قلبی، تحت نظر پزشک باشد، از دکتر و دارو خبری نبود. بسیاری از زندانیان به قرص‌های خواب، تنها کمک بهداری زندان، معتاد می‌شوند، و البته این روزها خطر ابتلا به کووید-۱۹ همه جا هست.
بهرامی ابتلای خود به کووید-۱۹ در زندان را بدترین و سیاه‌ترین روزهای عمر خود توصیف می‌کند. بعد از آنکه در اثر تب و سرفه، سرانجام در راهروی زندان بیهوش افتاد، او را به یک بیمارستان سپاه پاسداران منتقل کردند و بعد از آنکه آزمایش کووید-۱۹، مثبت نشان داد، به زندان بازگرداندند و بدون هر گونه مراقبت پزشکی و دارو، از تب و سرفه تا آستانه مرگ پیش رفت.
او میگوید همسرش بارها به دادگاه و زندان احضار شد و مدام تهدید می‌شد که ساکت بماند. او میگوید اگر همسرش دستگیر می‌شد، معلوم نیست بر سر فرزندانشان چه می‌آمد.
او میگوید بیرون از زندان، می‌ترسید دو باره دستگیر شود، همچنان زیر تهدید قرار داشت تا در باره دوستان روزنامه‌نگار خود، خبرچینی کند و همچنین، حکم دادگاه او را از ادامه فعالیت در رسانه‌های اجتماعی از جمله توئیتر محروم کرده بود.
بهرامی زندگی در تبعید را نیز همراه با ترس و نگرانی توصیف می‌کند. او میگوید کاملا معلوم نیست بتواند مستقلا به کار روزنامهنگاری ادامه دهد، به ویژه آن که رویدادهای اخیر نشان داده است کشورهای همسایه ایران هم پناهگاه‌های امنی برای روزنامه‌نگاران ایرانی نیستند.
او میگوید تلاش حکومت ایران برای ربودن روزنامه‌نگاران ایرانی در فراسوی مرزها و مصونیت و مجازات‌ناپذیری عوامل آن، «نشان می‌دهد که ما [روزنامه‌نگاران] چه قدر آسیب‌پذیر هستیم.»
او میگوید با توجه به آن چه حکومت می‌تواند با روزنامه‌نگاران داخل کشور که از حمایت دولت‌ها، رسانه‌ها، و سازمان‌های حقوقی بین‌المللی برخوردار نیستند، بکند، تردید دارد که ادامه کار ارزش به خطر انداختن جان خود و عزیزانش را داشته باشد.