پس از گذشت نزدیک به يک سال از حادثه ريزش معدن در شيلی، ۳۳ معدنچی که به مدت دو ماه در اعماق زمين گرفتار شده بودند، از خاطرات و مشاهدات خود طی اين مدت می گويند.
گزارش ها می گويد، بیشتر اين افراد پس از گذراندن يک دوران پر هياهو و سرخوش از ديدار خانواده و دوستان و گشت و گذار در نقاط مختلف جهان، هنوز از آثار روانی و جسمانی اين حادثه رنج می برند.
ژان رومانیولی، پزشک معالج معدنچيان به تازگی در يک مصاحبه تلويزيونی توضيح داد که بودن طولانی مدت در يک محيط نمور و تنگ و فشرده و دمای ۴۰ درجه سانتيگراد، قطعاً تاثيرات نامساعدی خواهد داشت. این پزشک می گويد، بسياری از معدنچی ها وقتی نجات يافتند به انواع و اقسام قارچ ها و عفونت های پوستی، مشکلات مقدماتی گوارشی، یبوست و بيماری های دهان و دندان دچار شده بودند.
رومانیلی می افزايد آنان به شدت وزن کم کرده بودند، چون در دو هفته اول، پيش از اينکه امدادگران بتوانند با آنان تماس برقرار کنند، در روز فقط يک قاشق چايخوری ماهی تون می خوردند.
عمر ريگاداس، يکی از معدنچی ها در آخرين مصاحبه اش به اين نکته اشاره کرده که گاهی حتی به فکر آدمخواری افتاده بودند. يکی از همکاران با يک همکار ديگه شوخی می کرد و می گفت که به فکرش رسيده که او را بخورد. از اينجور شوخی ها زياد می شد، اما همه فقط شوخی بود چون مثلاً اگر می خواستيم کلاديا يانِز را بخوريم انگار فقط يک تيکه استخوان خورده بوديم، چون اينقدر لاغر بود که نمی توانست هیچکس را سير کند.
برخی از اقدام های امدادگران، مثل فرستادن تنباکو و سيگار برای معدنچيان، آن هم برای محيط تنگ و دربسته معدن، سر و صداهای زيادی به پا کرده بود. اما امدادگرها در توجيه می گفتند، اين کارها برای روحيه آنان خوب است.
ماجرای معدنچیان شيلی يکی از داغترين خبرهای سال ۲۰۱۰ تلقی می شد. مشروح گزارش اين حادثه لحظه به لحظه در سراسر جهان پوشش داده می شد.
لوئيس ارزوئا، رئيس معدنچيان می گويد، اين ۳۳ نفر همه با هم يکی شده بودند، يکی برای همه و همه برای يکی.