به گفته سازمان جهانی کار از سال ۲۰۰۶ ميلادی تا کنون شمار کودکانی که در سرتاسر جهان به کار گمارده شده اند به ميزان ۱۱ درصد کاهش يافته است و تعداد کودکان در محيط های کار خطرناک نيز ۲۶ درصد نزول نشان داده است.
بيشتر اين پيشرفت در کشورهای هندوستان، برزيل و آفريقای جنوبی حاصل آمده است و اين ۳ کشوری هستند که در سال ۲۰۰۳ يک طرح عمران ۳ سويه (۳ جانبه) را شالوده ريزی کردند.
«سودهانشو جوشی» مدير مرکز بين المللی کار اجباری و آموزش کودکان در يادآوری شرايط در صنايع نساجی هند در ۲۰ سال پيش ميگويد «من واقعاً از ديدن آن وضع شوکه شدم. اينکه چگونه کودکان از شرق هند و از بيهار و از نپال قاچاق ميشدند و به صورت بردگان کار نگاهداشته ميشدند.»
اينک دولت هندوستان مدعی است که صنعت نساجی آن کشور عاری از کودکان کارگر است و ميگويد برنامه هايی در دست اجرا دارد تا که کودکان را از تعليمات آموزشی و فنی بهره مند سازد.
آقای جوشی ميافزايد که اعطاء کنندگان کمک در سطح بين المللی بايستی ياری های مالی و فنی خود را متوجه کشورهايی سازند که با بدترين انواع کار اجباری کودکان دست و پنجه نرم ميکنند. اما ولی فيليپ اِگِر مقام سازمان جهانی کار ميگويد اين اعطاءکنندگان کافی و وافی نيستند. وی ميگويد ضمن اينکه سازمان جهانی کار برای کاهشِ ميزان کار اجباری کودکان کمکهای مستقيم به بسياری از کشورها ارايه داشته است کشورهای هند و برزيل و آفريقای جنوبی با وضع و اجرای مقررات داخلی خود قادر شده اند اقدامی مثبت در اين راستا انجام دهند.
اين در حالی است که اين ۳ کشور به کشورهای ديگر نيز ياری رسانده اند. برزيل به دولت غنا کمک کرد تا برنامه ای مشابه برزيل پايه ريزی کند که بر اساس آن خانواده های بی بضاعت کمک مالی دريافت ميدارند به شرطی که فرزندان خانواده به مدرسه بروند.
اين ۳ کشور همچنين اعتبار مالی طرحی را فراهم آوردند که به موجب آن کشورهای پرتغالی زبان در قاره آفريقا بتوانند با بدترين اَشکال کار اجباری کودکان مبارزه کنند .
در اينحال کارشناسان بيم از آن دارند که پيشرفت حاصله در نبرد عليه کار اجباری کودکان بدليل بحران اقتصادی فراگير جهانی از هم بگسلد. به گفتۀ سازمان جهانی کار، کار اجباری کودکان هم يک دليل و هم يک پيآمد فقر است و تنها در صورتی ميتوان آنرا چاره انديشی کرد که بازيگران ارشد و توانا در صحنه بين المللی تعهدات مالی بيشتری بپذيرند .