به تصویرکشیدن وقایع سیاسی روز در پایتخت ونزوئلا از سوی دولت این کشور به شدت حمایت می شود. جایی که پرزیدنت «هوگو چاوز» همواره در صدد است تا برنامه ها سوسیالیستی خود را با ایدئولوژی های برخاسته از تفکر رهبران آزادیبخش، انقلابیون و نمادهای انقلابی آمریکای جنوبی و دیگر نقاط جهان گره بزند.
حضور همیشگی پیام های خیابانی روی دیوارها و تابلوهای تبلیغاتی غول پیکری که به منظور برجسته تر نشان دادن جنبه های ایدئولوژیکی رژیم و برانگیزی وفاداری های سیاسی به آن تعبیه شده، در تضادی جالب توجه با آثار کاریکاتوریست هایی قرار دارد که با پرزیدنت «چاوز» به شوخی می پردازند.
تنها کافی است در خیابان های «کاراکاس» قدمی بزنید تا ببینید چگونه در چند دقیقه کوتاه خود را تحت نظارت چشم های نگران «سیمون بولیوار»، قهرمان انقلابی آمریکای جنوبی، می یابید. در گوشه ای دیگر تصویری به ارتفاع یک ساختمان چند طبقه از«چه گوارا» و چند قدم پائین تر تابلوی سراسری وسط میدان به خود «هوگو چاوز» اختصاص داده شده است.
تبلیغات در اطراف ایده های چپ گرای پرزیدنت چاوز، در اشکال و فرم های گوناگونی تجلی می کند و افراد از جمله یک گروه شعار نویس توسط دولت به کار نوشتن شعارهای خیابانی و بالابردن سطح احساسات رقیق توده مردم نسبت به ایدئولوژی های انقلابی اشتغال دارند. یکی از این شعارنویسان نلسون ۲۲ ساله است: «هنر برای ایجاد ارتباط و ارسال پیام ها ساخته شده است. من عاشق هنر نقاشی هستم و از رنگ ها برای جلب توجه تماشاگران نقاشی هایم استفاده می کنم و به این صورت به آن ها کمک می کنم تا این پیام ها را بهتر درک کنند و بیشتر به خاطر بسپارند.»
دیوید تارازونا، مدیر این پروژه های دولتی است که بر کار گروه هنرمندان شعار نویس نظارت دارد. اما او از این که یکی از «ابزارهای تبلیغاتی هوگو چاوز» خوانده شود به شدت مخالف است: «ما به هیچ وجه به دنبال کشوری که سراسر از گل های چاوز پوشیده باشد نیستیم. ما به دنبال کشوری متشکل از یک جامعه سوسیالیست متحد هستیم و به دنبال تعداد بیشتری از مردم که به این جامعه مردمی بپیوندند و آن را هرچه بیشتر وسعت بدهند.»
اما «تارازونا» هم این مسئله را تائید می کند که استفاده از عوامل «کاپیتالیستی» از جمله تبلیغات خیابانی برای حمایت از یک دولت «سوسیالیستی» با ایدئولوژی های مردمی که آن ها تبلیغش را می کنند تضادهای فاحشی دارد.
اما باید پرسید این تبلیغات ایدئولوژیک در یک جامعه سوسیالیستی چه هدف هایی دارد و چه فوایدی به همراه می آورد؟
لوئیس ویسنتی لیون، تحلیل گرسیاسی می گوید پیام های تصویری، باعث می شود رابطه احساسی که هوگو چاوز با مردمی که از او حمایت می کنند دارد، جان تازه ای بگیرد: «هوگو چاوز به خاطر کارهایی که انجام می دهد مورد علاقه مردم است. او با دست و دلبازی، ثروت نفت را بین مردم کشورش تقسیم می کند. اما بالاخره همین مسئله هم روزی به جایی می رسد که کنترل آن از دست چاوز خارج خواهد شد. روزی که حتی تمام پول های جهان هم نخواهند توانست آرای مردم را بخرد. به همین دلیل هم هوگو چاوز باید راه های تازه ای برای ایجاد ارتباط با این مردم پیدا کند، ارتباطی که بر اساس احساسات و ایدئولوژی های مشترک پایه گذاری شده است. او علیرغم همه این حمایت ها هنوز نیاز دارد مردم بگویند: «مهم نیست اگر گرسنه باشم درهر شرایطی در کنار چاوز باقی خواهم ماند.»
اگر شعارنویسان خیابانی دولت کارشان این است که چهره «پرزیدنت چاوز» و ایده آل های او را چند برابر بزرگ تر از آنچه که هست نشان بدهند در مقابل، ادواردو سانابریا، کارتونیست جوان روزنامه «ال موندو» هم به کار انتقاد از این مسائل اشتغال دارد: «این کار طنزنویس است که قدرت های سیاسی و سیاستمداران روز را مورد سئوال قرار دهد. ما در دوران پر تشنجی زندگی می کنیم و یک طنزنویس وظیفه دارد تا این تنش ها را تا جایی که ممکن باشد از بین ببرد. چشم های مردم را باز کند و آن ها را به فکر بیاندازد. اما هم زمان البته آن ها را به خنده هم بیاندازد.»
اما آیا به راستی پرزیدنت هوگو چاوزهم از این شوخ طبعی های طنزآلود به خنده می افتد؟
«سانابریا» می گوید: «کم تر هستند کسانی که بتوانند طنزهایی را که در مورد آن ها ساخته شده تحمل کنند اما هوگو چاوز هم مثل اغلب مردم ونزوئلا اهل شوخی و خنده است و شاید این یکی از همان چیزهایی است که او را تا این حد به مردم نزدیک کرده است.»
سانابریا به جای حمله مستقیم با کلمات، از حربه کاریکاتورهای طنزآلود برای بیان افکارش و انتقاد از پرزیدنت چاوز استفاده می کند. با این همه و با چاپ روزانه این کاریکاتورها، این خطر همیشگی نیز برای این کاریکاتوریست جوان وجود دارد که توسط مقامات دولتی و امنیتی تحت تعقیب قرار بگیرد. با این همه این هنرمند معتقد است «طنز و کاریکاتورهای انتقادی نمایانگر اختلالاتی هستند که قدرت مطلق به وجود آورنده آن است و خوب قاعدتا اغلب رهبران جهان آن را دوست ندارند.»
با این همه عوامل تبلیغاتی دولتی مشغول اتمام تابلوهای رنگارنگ تازه ای از چاوز و رهبران دیگر انقلاب هستند. نلسون می گوید: «این یکی به نظرم خیلی عالی از آب در آمده است. من خودم از این یکی خیلی بیشتر خوشم می آید.» و اشاره می کند به پیامی که روی آن نوشته شده «ونزوئلا هرگز مستعمره هیچ دولت دیگر و هیچ نیروی دیگری نخواهد شد.» جایی دیگر نوشته شده:«ونزوئلا مال کیست؟ ونزوئلا به هیچکس تعلق ندارد. ونزوئلا مال ماست.»
در ونزوئلایی که امروزه از دو گروه سیاسی خاص تشکیل شده و دو هدف مختلف در دو جهت مخالف را به مردم خود ارائه می دهد تنها چیزی که اهمیت دارد «پرزیدنت چاوز و انقلاب سوسیالیستی» اوست.