امسال برابر است با صدو بیست و پنجمین سالگرد ارکستر بوستون- پاپز که جدّ محبوبترین ارکسترهای آمریکا محسوب می شود. از سال ۱۸۹۷ تاکنون عملا تمامی کنسرتهای بوستون- پاپز با مارش جاودانه «ستارگان و راه راه ها تا ابد» ساخته فیلیپ سوزا پایان یافته است.
این بخشی از برنامه هر ارکستر محلی و گروه مدرسه ای در آمریکا است. به گفته جان ویلیامز، آهنگساز هالیوودی که ردپای فیدلِر را تعقیب کرده، بوستون - پاپز و آرتور فیدلر که ۵۰ سال رهبری آنرا بعهده داشت، کارهای زیادی برای محبویت این ارکستر انجام دادند.
فیدلِر می گوید:« فکر می کنم اصولا مارش ستارگان و نوارها به درون روح ارکستر سالن و تمام آنچه که موسیقی پاپز برای آمریکاییان به ارمغان آورده می رود. اما من فکر می کنم که این به خاطر تلویزیون و آثار فیدلِر در سراسر جهان هم بوده است.»
قابل دسترس بودن موسیقی ارکستر
اما مدتها پیش از آنکه فیدلِر چوب رهبری ارکستر را بدست گیرد بوستون - پاپز جایگاه خود را داشت و نور موسیقی ارکستر را بر مخاطبان بسیاری تابانده بود. کیث لاکهارت که ۱۶ سال است ارکستر بوستون - پاپز را رهبری می کند می گوید: «می خواهم بگویم این ارکستر برای مردمی است که از علاقه خود به موسیقی ارکستر بی خبرند.»
ارکستر بوستون - پاپز در سال ۱۸۸۵ میلادی توسط برخی از حامیان اولیه «سمفونی بوستون» که به دنبال گسترش موسیقی ارکستر از راه نواختن قطعات محبوب بودند شکل گرفت. در عرض چند سال کنسرتهای این ارکستر به نام کنسرتهای پاپز مشهور شد.
لاکهارت می گوید:« بوستون نخستین شهری در آمریکا بود که کتابخانه عمومی داشت. و به دلایل زیادی فکر می کنم این فکر بسیار متمدّن بود که چطور می توانیم این نهاد را با طنین تعداد هر چه بیشتری از مردم بسازیم؟»
یکی از راهها اجرای کنسرت به مناسبتهای مختلف بود. از همان آغاز و در طول اجرای برنامه های پاپز غذا و نوشیدنی ارائه می شد. در واقع از زمانی که در سال ۱۹۰۰ میلادی سالن سمفونی بوستون ساخته شد یکی از ویژگیهای اصلی آن قطعه متحرک وسط سالن بود. بدین ترتیب این امکان وجود داشت که صندلیها برداشته شده و میزهایی جایگزین آنها
شوند.
ایده از همان ابتدا این بود که پاپز احساسی متفاوت از موسیقی به مخاطب بدهد. لاکهارت می گوید:«در حرکت آرام چیزی که بسیار تلخ و نرم است. شخصی قصد انداختن یک لیوان شراب داشته باشد. اما این اتفاق رخ داده و بخشی از کل ماجراست.»
نماد ملی
زمانی که آرتور فیدلر در سی و پنج سالگی برای رهبری ارکستر بوستون - پاپز استخدام شد یک نوازنده ویولا در بوستون سمفونی بود. او خیلی زود از یک پدیده محلی به یک نماد ملی تبدیل شد. فیدلر قصد داشت با استفاده از این ارکستر از آثار کلاسیک اروپایی و امروزی آمریکایی فراتر رود. او در ابتدا رهبر یک گروه جوان دانشجویی از دانشگاه هاروارد به نام لروی اندرسون را به خدمت گرفت تا برخی از تنظیمها را برای ارکستر انجام دهد. سپس به او سفارش چند قطعه جدید را داد.
لاکهارت می گوید:«او به یوهان اِشتراس جونیور آمریکایی بودن خاتمه داد و این آهنگساز برجسته آمریکایی هنر موسیقی ارکستر را کامل کرد. بسیاری از آثار و قطعاتی مانند: «اوه ساعت سنکوب کرده و سورتمه سواری و چیزهایی مانند آنها کارهایی است که امروز ما می نوازیم.»
لری وولف نوازنده باس دوبل می گوید فیدلر از فرمولی موفقیت آمیز برای کنسرتهای پاپز بهره گرفت. او در بخش اول برنامه با قطعات سبکتر شروع می کرد یک کنسرتو در میانه داشت و در پایان هم اجازه می داد نرم و آزاد شود.
وولف می گوید:« ما اجازه میدادیم موهایمان تاحد امکان به لرزش دربیاد و تا جایی که می توانستیم چرخ می خوردیم.»
پیتر پسر فیدلر می گوید پدرش زمانی که به برنامه می آمد افاده ای نبوده و از موسیقی راک گروه هایی مانند بیتلها استقبال می کرد.
پیتر فیدلر می گوید:« این حقیقت که او قطعه ی می خواهم دست تو را بگیرم را بر می داشت و برای کنسرت پاپز تنظیم می کرد به تنهایی درخشان است. مانند موشکی که پرتاب شود.»
با رهبری فیدلر بوستون - پاپ به ارکستری ملی بدل شد. به سراسر آمریکا سفر کرد و بر صفحه تلویزیون ظاهر شد. پس از مرگ او چوب رهبری ارکستر به جان ویلیامز رسید که به دلیل آهنگسازی برای فیلمهای برنده جایزه اسکار مشهور بود. او نیز راه سلف خود را ادامه داد. اما چند تن از استعدادهای هالیوود را نیز به ارکستر کشاند.
دورانهای مدرن
«درحقیقت من برای نواختن موسیقی(آثار) خودم در آن کنسرتها خجالت می کشیدم و به ندرت این کار را در دهه ۸۰ انجام دادم.» لری وولف نوازنده باس می گوید او همیشه موسیقی(آثار)جان ویلیامز را نواخته است. « ما کارهای مردی که رهبر ماست را می نوازیم و شنوندگان هم از این موضوع آگاهند. آنها هم به اندازه ما هیجان دارند و خود را درگیر کار می کنند.»
لاگهارت رهبر فعلی ارکستر می گوید یکی از هیجان انگیزترین رخدادهای هر فصل بوستون - پاپز در عصر روز چهارم ژوئیه(روز استقلال آمریکا) رخ می دهد. «کنسرت چهارم ژوئیه شگفت انگیزه و بیش از یک پدیده جامعه شناختی از یک رویداد موسیقی است. اما ما در مرکز آن قرار داریم. در طول یک کنسرت ما برای جمعیت بزرگی می نوازیم که فکر می کنم در تمام سال تنها دو یا سه ارکستر در تمام آمریکا برای این جمعیت می نوازند. جمعیتی در حدود ۵۰۰ تا ۶۰۰ هزار نفر که ضیافتی بسیار بسیار عظیم است.»
ضیافتی که در تمام طول تابستان ادامه دارد.
نخستین ارکستر ایالات متحده صد و بیست و پنجمین سالگرد تولدش را جشن می گیرد
ارکستر بوستون- پاپز، موسیقی ارکستر را در دسترس مخاطبان بیشتری قرار داده است.