طی چند سال گذشته، شمار فزاینده ای از کشورها قوانینی تصویب کرده اند که کفرگوئی را جرم و قابل مجازات می داند – که می تواند هر سخن یا فعالیتی باشد که اهانت به مذهب دیگر، یا خدا ، یا مقامات یا نمادهای مذهبی ، یا حتی نبود احترام کافی ، تلقی شود.
به صورت ظاهر ممکن است عقیده بدی نباشد. با این حال، اجرای قوانین ضد کفرگویی در بخش های گوناگون جهان آزادی های اساسی بیان و مذهبی یا باور را نقض می کند، حفاظت های گسترده تر از حقوق بشر را ضعیف می سازد ، و ثبات اجتماعی را برهم می زند.
ارسلان سلیمان، کفیل نماینده ویژه سازمان همکاری اسلامی گفت "قوانین کفرگوئی دولت را قادر می سازد داور واقعیت یا اصالت مذهبی باشد. وقتی اجرا شود، نتیجه این خواهد بودکه افراد دارای باورهای گوناگون از بیان کامل یا انجام شعائر مذهبی صلحجویانه خود بازداشته می شوند."
قوانین یک کشور و اجرای آنها معیارها و انتظارات اجتماعی را شکل می دهد. بنابراین، وقتی دولتی چنین قوانینی را تصویب و اجرا می کند، ممکن است بر شکاف ها در جامعه بیافزاید و ثبات اجتماعی را ضعیف کند. از این رو، شگفت آور نیست که پژوهش ها نشان داده است کشورهای دارای بیشترین محدودیت ها بر آزادی مذهبی، از جمله قوانین کفرگوئی، بالاترین سطح خصومت های مذهبی را نیز دارند.
در حقیقت، شماری از مطالعات حاکی است بین قوانین کفرگوئی و نرخ های بالاتر افراط گرائی خشن در داخل جوامع ارتباطی وجود دارد. در برخی موارد، حتی کوچکترین اتهام کفرگوئی و اهانت به مقدسات، به خشونت و قتل منجر شده است.
آمریکا با توجه به آثار منفی چنین قوانینی، کشورها را ترغیب می کنند آنها را فسخ کنند. ما دولت ها را تشویق می کنیم کسانی را که به انگیزه اتهامات کفر گوئی مرتکب خشونت می شوند مسئول بدانند . ما با جامعه مدنی برای بهبود فضای آزادی مذهبی کار می کنیم و کشورهای دیگر را نیز به چنین کاری فرا می خوانیم. و ما به تدوین پیش نویس قطعنامه ۱۶۱۸ سازمان ملل متحد، که از تمام کشورهای عضو می خواهد آزادی مذهبی و کثرت گرائی را تقویت کنند، کمک کردیم.
قوانین ضدکفرگوئی یک نگرانی جهانی است. ما از جامعه بین المللی می خواهیم آنها را رد کند و به حقوق بشر و آزادی های اساسی که اعلامیه جهانی حقوق بشر بر آنها ارج می گذارد، پای بند بماند.