بهمن محصص نقاش و تندیسگر برجسته ایرانی - ایتالیایی در ۱۳۱۰ در رشت متولد شد و در شهر رم ایتالیا درگذشت. او از سال ۱۳۳۳ زندگی تبعید را در پیش گرفت و به ایتالیا رفت تا هم نگاه و نگرش و هم هنرش را در این سرزمین رنگ و بویی تازه بخشد. او در آکادمی هنر شهر رم به آموزش هنر پرداخت و حاصل این دوره کارآموزی و آشنایی با هنر غرب، برپایی چندین نمایشگاه فردی و گروهی در ایتالیا و دیگر کشورهای اروپایی بود. بهمن محصص در شمار اندک گروه نقاشان ایرانی همچون منوچهر یکتایی و همت ضیاپور بود که برخوردار از آموزه های دانشگاهی در رشته های نقاشی و تندیسگری شدند. بهمن محصص اما سری پرشور و نگاهی دگرگونه و دگرخواه داشت از این رو، آموزش دانشگاهی را همچون یک امکان خوب برای شناخت با هنر اروپایی ارزیابی کرد اما درونمایه کارهایش برخوردار از اصالتی متکی به فرهنگ و هنر ایرانی بود. بهمن محصص که سخت شیفته نقاشی های تجریدی سنتی ایرانی در کاشیکاریها، نقشهای قالی، منبت کاریها و تندیسهای تجریدی کشف شده از روزگار باستان منطقه لرستان و هنر به اصطلاح «پریمیتیو» یا «دگرگون نشده» روستاهای پیرامون کویر بود، آموزه های آکادمیک، نگاه فردیت گرای خود را با نقش مایه های این هنر درهم آمیخت تا آنچیزی را بیافریند که اگر قیاسی در کار باشد می توان او را پیکاسوی ایران نامید. هرچند و شاید آثارش با درونمایه ها و ویژگیهایی که داشت بسیار فراتر از این سنجه می رود.
بهمن محصص و آثارش در سرزمین مادریش همچون بیگانه ای مهجور مانده بودند مگر در همین اواخر که هفت اثر موزه ایش را که موزه هنرهای معاصر دوران پهلوی در دهه چهل خورشیدی خریداری کرده بود در موزه جهان نمای کاخ نیاوران به نمایش درآمد. نمایشگاهی که به گفته یکی از استادان هنر، تا پیش از این نمایشگاه امکان نقد و بررسی و معرفی آثار بهمن محصص در کلاسهای درس هنر وجود نداشت و دانشجویان هنر نه در کلاس درس؛ بلکه از طریق کتابها و نشریات قدیمی می توانستند با آثار محصص آشنا شوند.