نمایش موقت کمدی: «آتشکار، یک راز مردانه» در جشنواره فیلم فجر و انتخاب آنونس آن بعنوان یکی از آنونس های مطرح در جشنواره، خشم محافل تندرو را برانگیخته است.
محمدتقی رهبر، رئیس مجمع نمایندگان روحانی مجلس، با انتقاد شدید از دو فیلم عصر جمعه و آتشكار افزود: «ابتذال در این فیلم ها به روشنی قابل مشاهده است. در همین رابطه از وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دعوت شد تا با حضور در كمیسیون فرهنگی مجلس نسبت به این موضوع توضیح دهد همچنین كمیسیون حقوقی و قضایی مجلس نیز پیگیر این مسئله است».
رئیس مجمع نمایندگان روحانی مجلس با اشاره به فیلم آتشكار گفت: «این فیلم در كمیسیون فرهنگی مجلس به نمایش درآمد و نمایندگان زن مجلس كه در این جلسه حاضر بودند با دیدن محتوای آن، جلسه كمیسیون را ترك كردند چرا كه محتوای آن بسیار بد و زننده بود».
شرمساری نمایندگان زن
رهبر گفت: «نمایندگان زن از دیدن این فیلم شرمسار شدند و ما بخوبی دریافتیم كه هنر در كشور در حال ابتذال است».
فیلم کمدی «آتشکار یک راز مردانه» به مدت سه سال است که اجازه نمایش عمومی نیافته؛ اما با دریافت پروانه نمایش موقت در جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمده است.
تابویی در فرهنگ مردسالاری
فیلم آتشکار نگاهی طنزآمیز به موضوع وازکتومی (عقیم سازی مردان) دارد. همین درونمایه باعث شد فیلم آتشکار برای راهیابی به اکران عمومی با موانع بسیاری روبرو شود تا اینکه سال گذشته وعدههایی برای اکران آن مطرح شد و این اثر به صورت محدود در جریان جشنواره فیلم فجر برای اهالی مطبوعات به نمایش درآمد.
شماری از پزشکان و کارشناسان گفته اند مخالفت ها با درونمایه فیلم موید قوی بودن جبهه پایدار مردسالاری در ایران است. در چنین فرهنگی عقیم سازی یک تابوی بزرگ است.
محسن آزرم از منتقدان سینمایی نوشته است: فیلم آتشکار، یک راز مردانه، حکایتِ مردِ پنجاهسالهایست که میخواهد بهاصرارِ همسرش وازکتومی کند و روحِ پدرش که در بهشت رحلِ اقامت افکنده و یک حوری هم دور و برش چرخ میزند ازش میخواهد بیخیالِ وازکتومی شود و کنار چهار دختری که دارد، یک پسر هم به دنیا اضافه کند که خداینکرده نسلشان منقرض نشود. امّا داستانِ این «آقا سهراب»ی که خیالِ وازکتومی به سرش زده، بهسبکِ «کمدیِ الهی» در سه فصل روایت میشود؛ بهشت، برزخ و دوزخ. همهچی توی دنیای این فیلم آنقدر عجیبوغریب است که آدم را شگفتزده میکند، همهچی به هجو کشیده شده؛ از ساختمانهای بلند گرفته تا نکتهها دربارهی وازکتومی و اینکه چینیها دنبالِ راهحلی هستند برای کشفِ نکتههای تازه در این باب. جنس شوخیهای فیلم، البته، یکجور رکاکتِ بانمک (و البته توضیحناپذیر) دارد که هر از چند دقیقهای تماشاگرش را واقعاً. از تهِدل میخنداند؛ شوخیهای حسابشدهای که معلوم است مدّتها بهشان فکر شده و خلقالساعه نبودهاند. این از آنجنس کمدیهایی نیست که شبیهاش را قبلاً توی سینمای ایران دیده باشیم؛ یکجور کابوس است که هم موقعیتی گروتسکوار دارد، هم فانتزیست، هم سوررئال است... خلاصه، ترکیبِ غریب و بانمکیست که فقط هم به دردِ موقعیتِ این «آقا سهراب»ی میخورد که با روحِ پدرش مکالمه میکند (آنهم چه مکالمهای) و سری هم به او میزند و میبیندش که روی تختی در بهشت لم داده و قلیان میکشد و توقّع دارد که پسرش حرفش را گوش کند. اصلاً خودِ ایدهی آتشکاربودنِ آنها و آهنِ مذاب و دود و هزار چیز دیگر که توی فیلم هست، ماجرا را بانمکتر از آنچیزی که فکر میکنیم کرده است. کم پیش میآید که یک فیلمِ ایرانی همهچیش بانمک و جذّاب باشد و «آتشکار» خوشبختانه یکی از این فیلمهاست.»