در شرایطی که رهبران جهان در شیکاگو گرد آمده اند تا در مورد آینده افغانستان گفتگو کنند، گروه های فعال حقوق بشر می گویند رسیدگی به مسائل زنان افغان در سر فصل مباحث جایی ندارند.
فعالان افغان نگران هستند دستاوردهایی که در زمینه حقوق زنان پس از سقوط طالبان به دست آمده است، پس از خروج نیروهای خارجی از این کشور جنگ زده از دست برود.
منیژه نادری همچون بسیاری از مردم افغانستان نگران سرنوشت کشورش پس از سال ۲۰۱۴ و زمانی است که نیروهای بین المللی پس از یک دهه جنگ، به طور کامل افغانستان را ترک می کنند.
او می گوید: «کل کشور از هم پاشیده خواهد شد، احتمال وقوع جنگ داخلی وجود دارد. اگر ناتو و ایالات متحده زودهنگام و یا به طور ناگهانی از کشور خارج شوند، همه دستاوردهایی که طی ده سال گذشته به دست آورده ایم، به باد فنا خواهند رفت.»
زنان افغانستان از زمان افول دولت طالبان در سال ۲۰۰۱، به حقوق متعددی دست پیدا کرده اند. زنان در دوران حکومت طالبان اجازه کار، تحصیل و ترک منزل بدون همراهی یک مرد را نداشتند.
از آن زمان تاکنون، تغییرات عمده ای رخ داده اند. عفیفه عظیم، یکی از بنیانگزاران «شبکه زنان افغان» است. این شبکه یک چتر حمایتی متشکل از صد سازمان غیردولتی است.
او گفت:«زنان پس از آن که با همکاری جامعه بین الملل و ناتو، طالبان را از قدرت برکنار کردند، در خارج از منزل شاغل شدند. دختران به مدارس بازگشتند و زنان توانستند در اماکن عمومی و در نهادهای دولتی کار کنند.»
اما فعالان حقوق بشر بین المللی و افغانستان نگران هستند که پس از خروج نیروهای خارجی این پیشرفت ها به سرعت محو شوند.
در حالی که رهبران ناتو برای گفتگو در مورد شرایط گذار امنیتی و آینده افغانستان گفتگو می کنند، فعالان می گویند مبحث مسائل زنان از سرفصل گفتگو حذف شده است.
منیژه نادری، یکی از فعالان حقوق زنان می گوید «زنان پنجاه درصد جمعیت کشور را تشکیل می دهند و در مورد هیچ یک از این مسائل، نه در مذاکرات شرکت داده شده اند و نه در زمینه بازسازی و در مورد گذار با آن ها مشورت شده است. در مورد هیچ مسئله ای با آنها مشورت نکرده اند».
گروه های ناظر بر حقوق بشر همچون عفو بین الملل در حاشیه اجلاس ناتو در شیکاگو نامه سرگشاده ای منتشر کرده و مصرانه از باراک اوباما، رئیس جمهوری ایالات متحده و حامد کرزی، رئیس جمهوری افغانستان خواسته اند تا برای محافظت از حقوق و آزادی های زنان به وعده های خود پایبند بمانند.
در این نامه که چهره های سرشناسی همچون مادلین آلبرایت، وزیر امور خارجه پیشین ایالات متحده و شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل آن را امضا کرده اند، به قدم هایی اشاره شده است که باید برای محافظت از حقوق زنان برداشته شوند.
فرانک جانوزی، معاون دفتر سازمان عفو بین الملل در واشنگتن می گوید «زنان افغانستان باید هم در سطح ملی و هم در سطح محلی در مراحل برقراری صلح، در برنامه ریزی، در مذاکرات و در اجرای طرح ها مشارکت داده شوند. ترجیح ما این است که یک صندوق سپرده افتتاح شود تا از (پیشرفت) وضعیت زنان افغان و نیز جامعه مدنی در سال های آتی اطمینان حاصل شود.
شرکت کنندگان در «اجلاس سایه» برای زنان می گویند تاریخ ثابت کرده است که جوامعی که زنان آن تحصیل کرده و قدرتمند هستند، و در مسائل مختلف کشور مشارکت می کنند، از صلح و آرامش، بهزیستی و حاکمیت عادلانه تری برخوردار خواهند بود.
مادلین آلبرایت، وزیر امور خارجه پیشین ایالات متحده گفت «ما باید دریابیم که چرا رعایت حقوق زنان و حضور زنان در گروه های مختلف بهترین راه پیش رو برای حصول اطمینان از زندگی بهتر، نه فقط برای زنان و بلکه برای همه است، و این مسئله ای است که باید همه را در مورد آن متقاعد کرد».
در شرایطی که ۳ میلیون دختر افغان در مدارس تحصیل می کنند، و زنان بر یک سوم کرسی های پارلمان در افغانستان تکیه زده اند، سازمان عفو بین الملل و دیگر گروه ها خواهان مشارکت ۳۰ درصدی زنان در گروه های مذاکره کننده در گفتگوهای صلح برای پایان دادن به جنگ در افغانستان هستند.
فعالان افغان نگران هستند دستاوردهایی که در زمینه حقوق زنان پس از سقوط طالبان به دست آمده است، پس از خروج نیروهای خارجی از این کشور جنگ زده از دست برود.
منیژه نادری همچون بسیاری از مردم افغانستان نگران سرنوشت کشورش پس از سال ۲۰۱۴ و زمانی است که نیروهای بین المللی پس از یک دهه جنگ، به طور کامل افغانستان را ترک می کنند.
او می گوید: «کل کشور از هم پاشیده خواهد شد، احتمال وقوع جنگ داخلی وجود دارد. اگر ناتو و ایالات متحده زودهنگام و یا به طور ناگهانی از کشور خارج شوند، همه دستاوردهایی که طی ده سال گذشته به دست آورده ایم، به باد فنا خواهند رفت.»
زنان افغانستان از زمان افول دولت طالبان در سال ۲۰۰۱، به حقوق متعددی دست پیدا کرده اند. زنان در دوران حکومت طالبان اجازه کار، تحصیل و ترک منزل بدون همراهی یک مرد را نداشتند.
از آن زمان تاکنون، تغییرات عمده ای رخ داده اند. عفیفه عظیم، یکی از بنیانگزاران «شبکه زنان افغان» است. این شبکه یک چتر حمایتی متشکل از صد سازمان غیردولتی است.
او گفت:«زنان پس از آن که با همکاری جامعه بین الملل و ناتو، طالبان را از قدرت برکنار کردند، در خارج از منزل شاغل شدند. دختران به مدارس بازگشتند و زنان توانستند در اماکن عمومی و در نهادهای دولتی کار کنند.»
اما فعالان حقوق بشر بین المللی و افغانستان نگران هستند که پس از خروج نیروهای خارجی این پیشرفت ها به سرعت محو شوند.
در حالی که رهبران ناتو برای گفتگو در مورد شرایط گذار امنیتی و آینده افغانستان گفتگو می کنند، فعالان می گویند مبحث مسائل زنان از سرفصل گفتگو حذف شده است.
منیژه نادری، یکی از فعالان حقوق زنان می گوید «زنان پنجاه درصد جمعیت کشور را تشکیل می دهند و در مورد هیچ یک از این مسائل، نه در مذاکرات شرکت داده شده اند و نه در زمینه بازسازی و در مورد گذار با آن ها مشورت شده است. در مورد هیچ مسئله ای با آنها مشورت نکرده اند».
گروه های ناظر بر حقوق بشر همچون عفو بین الملل در حاشیه اجلاس ناتو در شیکاگو نامه سرگشاده ای منتشر کرده و مصرانه از باراک اوباما، رئیس جمهوری ایالات متحده و حامد کرزی، رئیس جمهوری افغانستان خواسته اند تا برای محافظت از حقوق و آزادی های زنان به وعده های خود پایبند بمانند.
در این نامه که چهره های سرشناسی همچون مادلین آلبرایت، وزیر امور خارجه پیشین ایالات متحده و شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل آن را امضا کرده اند، به قدم هایی اشاره شده است که باید برای محافظت از حقوق زنان برداشته شوند.
فرانک جانوزی، معاون دفتر سازمان عفو بین الملل در واشنگتن می گوید «زنان افغانستان باید هم در سطح ملی و هم در سطح محلی در مراحل برقراری صلح، در برنامه ریزی، در مذاکرات و در اجرای طرح ها مشارکت داده شوند. ترجیح ما این است که یک صندوق سپرده افتتاح شود تا از (پیشرفت) وضعیت زنان افغان و نیز جامعه مدنی در سال های آتی اطمینان حاصل شود.
شرکت کنندگان در «اجلاس سایه» برای زنان می گویند تاریخ ثابت کرده است که جوامعی که زنان آن تحصیل کرده و قدرتمند هستند، و در مسائل مختلف کشور مشارکت می کنند، از صلح و آرامش، بهزیستی و حاکمیت عادلانه تری برخوردار خواهند بود.
مادلین آلبرایت، وزیر امور خارجه پیشین ایالات متحده گفت «ما باید دریابیم که چرا رعایت حقوق زنان و حضور زنان در گروه های مختلف بهترین راه پیش رو برای حصول اطمینان از زندگی بهتر، نه فقط برای زنان و بلکه برای همه است، و این مسئله ای است که باید همه را در مورد آن متقاعد کرد».
در شرایطی که ۳ میلیون دختر افغان در مدارس تحصیل می کنند، و زنان بر یک سوم کرسی های پارلمان در افغانستان تکیه زده اند، سازمان عفو بین الملل و دیگر گروه ها خواهان مشارکت ۳۰ درصدی زنان در گروه های مذاکره کننده در گفتگوهای صلح برای پایان دادن به جنگ در افغانستان هستند.
