کاروانی از کاميونهای ارتشی حامل سوخت برای نيروی های ائتلاف در افغانستان پيش از سپيده دم از شهر کويته، مرکز استان بلوچستان در پاکستان به راه افتاد.
اين کاروان قرار است بار خود را در يکصد و هشتاد کيلومتری ايالت قندهار بر زمين بگذارد.
حدود ۴۰ درصد از مجموع شش ميليون ليتر سوخت مصرفی روزانه نيروهای ائتلاف در افغانستان از طريق پاکستان و بقيه از آسيای ميانه تأمين می شود.
به محض تاريک شدن هوا و نزديک شدن جاده های مخوف دره کوژاک، نوشروان راننده يکی از کاميونها و راه بلد کاروان جلو می افتد تا مطمئن شود خطری آنها را تهديد نمی کند.
مترجمی که کنار دست نوشروان نشسته حرفهای او را ترجمه می کند.
نوشروان توضيح می دهد:گاهی اوقات، يک عده مجرم و خلافکار جلومونو می گيرن، ما هم مجبور می شيم هر چی دارو ندار و پول داريم بهشون بديم، يا می زنن کاميونو داغون می کنند، يا بر می دارن. بعضی وقتی ها هم کاميوندارا با خلافکارا زد و بند می کنن و برای اينکه خودشونم يه پولی گيرشون بياد سوخت ها رو بهشون می فروشن.
نوشروان شب را تا قله های برفپوش کوهستانهای سليمان يک نفس می راند. بعد از چند ساعت، چشم انداز روستای عبدالله خان از دور پيدا می شود، در همين فاصله چند نفر جلوی کاروان را می گيرند. از واکنش نوشروان می توان حدس زد که افراد طالبان نيستند. اينها با يک شرکت خصوصی امنيتی کار می کنند و برای اينکه مطمئن شوند، خطری کاروان سوخت رسانی را تهديد نمی کند، تعداد زيادی از افراد مسلح خود را در سرتاسر منطقه مستقر کرده اند.
اين جاده که استان بلوچستان پاکستان را به قندهار افغانستان وصل می کند بين سالهای ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ منطقه تحت کنترل طالبان بود.
از روستای عبدالله خان تا دره کوژک بيشتر از ۳ کيلومتر فاصله نيست.
راننده های کاميونهای حمل سوخت به افغانستان معمولاً برای هر رفت و آمد از کراچی به قندهار، که حدود ۷۰۰ کيلومتر راه است، حدود ۱۰ هزار روپيه معادل تقريباً ۱۱۲ دلار آمريکا پول می گيرند.