افغانستان در تلاش است تا با کمک یک برنامه درسی و تحصیلی ملی جدید کشور را یک دست و همبسته کند. اما فقدان امنیت، کتاب، معلمان کارآزموده و مدرسه دستیابی به این هدف را به چالشی دشوار بدل می کند.
آموزش مدرن برای افغانستان یک چالش است. مربیان و مدرسان با پیامدهای پس از چندین دهه جنگ و دیدگاه های عقیدتی سیاسی متفاوت و مختلف دست و پنجه نرم می کنند.
امان الله ایمان، سخنگوی وزارت آموزش می گوید طراحی و شروع یک برنامه درسی و آموزشی جدید ده سال طول کشیده است و هنوز چالش های بسیاری پیش رو قرار دارند.
او گفت «ناامنی در استان های جنوبی اولین معضل است، ٥٠٠ مدرسه در این مناطق تعطیل شده اند و حدود ٣٠٠ دانش آموز به این دلیل عدم دسترسی به مدرسه و نظام آموزشی مدرسه نمی روند. اولویت دوم، یافتن معلمان حرفه ای است چون نیمی از معلم های ما به طور حرفه ای و رسمی آموزش ندیده اند و این مسئله مهمی است».
ایمان می گوید «وزارت آموزش همچنین در حال بازنویسی متون اسلامی کشور است. در گذشته، متون آموزشی مذهبی ما تحت تاثیر عقاید و نفوذ طالبان بود که در پاکستان آموزش دیده بودند».
او افزود «مطالعات اسلامی یکی از چالش های بزرگ موجود است زیرا بسیاری از دانش آموزان در کشورهای همسایه تحصیل کرده اند و زمانی که مطالعات اسلامی تحصیل می کردند، با (حاکمیت) افغانستان مخالف بودند. بنابراین ما واحدهای آموزشی و درسی جدیدی را برای معلمان و دین پژوهان و مدرسان اسلامی خود و به زبان های ملی خود طراحی کرده ایم، ما بر عشق به کشور تمرکز کرده ایم و امیدواریم تا این مطالب را به زودی منتشر و ارائه کنیم».
به دلیل فقدان منابع مالی، حدود ٤̷٥ میلیون کتاب در انتظار چاپ هستند. پنج میلیون کتاب دیگر در زمینه واحدهای آموزشی کلی نیز در کامیون های عرضه ناتو در انتظار توزیع هستند. این کامیون ها طی هشت ماه گذشته به دلیل ممانعت پاکستان از تردد مرزی در مناطق مرزی متوقف شده اند.
سه میلیون دانش آموز در سراسر کشور هم اکنون به مدرسه و تحصیل دسترسی ندارند. کلاس های ٧ هزار مدرسه از ١٦ هزار مدرسه در سراسر کشور به دلیل کمبود ساختمان کافی در چادر و یا فضای باز برگزار می شوند.
طالبان کماکان مدارس جنوب کشور را تخریب می کند و دخترانی که درصدد کسب تحصیل و آموزش هستند را هدف قرار می دهد.
آرزو امید، نماینده گروه «زنان برای تغییر» می گوید تحصیل این دختران در مدرسه حیاتی است.
او می گوید «اگر ما می خواهیم زندگی مان، به ویژه زندگی زنان افغان را متحول کنیم، باید مردم آموزش ببینند».
دانشجویان دانشگاه در کابل می گویند نظام آموزشی بسیار قدیمی و عاری از هر گونه انسجام و هماهنگی است.
حمید امان، دانش آموز دانشگاه می گوید کلاس ها پر جمعیت هستند و استادها برای آموزش در این مقاطع آمادگی ندارند.
او گفت «این روزها شما شاهد کلاس های هفتاد و یا هشتاد نفری هستید و استادان نمی توانند به این همه دانشجو درس بدهند. بنابراین اول باید ابعاد کلاس ها تغییر کند، بعد معلمان و استادان. در مناطق روستایی دانش آموزانی فارغ التحصیل دبیرستان هستند که به درستی نمی توانند بخوانند و بنویسند. این فارغ التحصیلان دبیرستانی هم اکنون به بچه های مدارس راهنمایی درس می دهند، بنابراین این بچه ها هیچ نمی آموزند».
طالبان با انتشار کتاب های جدید که بر برابری جنسیتی و جهانی شدن تمرکز می کنند، مبارزه کرده است.
احمد خالد فهیم، نماینده «کمیته سوئدی برای افغانستان» می گوید واحدهای درسی و آموزشی جدید، کلید راه یافتن به یک افغانستان مدرن است.
او می گوید «تدوین یک واحد درسی و آموزشی ملی که هویت افغان را از چشم انداز جهانی و بین المللی تعریف کند (ضرورت دارد). به عبارت دیگر: آفرینش یک افغان محلی با یک چشم انداز جهانی».
رهبران افغانستان می دانند که کودکان هستند که باید بتوانند انتظارات کشور را متحقق کنند.
آموزش مدرن برای افغانستان یک چالش است. مربیان و مدرسان با پیامدهای پس از چندین دهه جنگ و دیدگاه های عقیدتی سیاسی متفاوت و مختلف دست و پنجه نرم می کنند.
امان الله ایمان، سخنگوی وزارت آموزش می گوید طراحی و شروع یک برنامه درسی و آموزشی جدید ده سال طول کشیده است و هنوز چالش های بسیاری پیش رو قرار دارند.
او گفت «ناامنی در استان های جنوبی اولین معضل است، ٥٠٠ مدرسه در این مناطق تعطیل شده اند و حدود ٣٠٠ دانش آموز به این دلیل عدم دسترسی به مدرسه و نظام آموزشی مدرسه نمی روند. اولویت دوم، یافتن معلمان حرفه ای است چون نیمی از معلم های ما به طور حرفه ای و رسمی آموزش ندیده اند و این مسئله مهمی است».
ایمان می گوید «وزارت آموزش همچنین در حال بازنویسی متون اسلامی کشور است. در گذشته، متون آموزشی مذهبی ما تحت تاثیر عقاید و نفوذ طالبان بود که در پاکستان آموزش دیده بودند».
او افزود «مطالعات اسلامی یکی از چالش های بزرگ موجود است زیرا بسیاری از دانش آموزان در کشورهای همسایه تحصیل کرده اند و زمانی که مطالعات اسلامی تحصیل می کردند، با (حاکمیت) افغانستان مخالف بودند. بنابراین ما واحدهای آموزشی و درسی جدیدی را برای معلمان و دین پژوهان و مدرسان اسلامی خود و به زبان های ملی خود طراحی کرده ایم، ما بر عشق به کشور تمرکز کرده ایم و امیدواریم تا این مطالب را به زودی منتشر و ارائه کنیم».
به دلیل فقدان منابع مالی، حدود ٤̷٥ میلیون کتاب در انتظار چاپ هستند. پنج میلیون کتاب دیگر در زمینه واحدهای آموزشی کلی نیز در کامیون های عرضه ناتو در انتظار توزیع هستند. این کامیون ها طی هشت ماه گذشته به دلیل ممانعت پاکستان از تردد مرزی در مناطق مرزی متوقف شده اند.
سه میلیون دانش آموز در سراسر کشور هم اکنون به مدرسه و تحصیل دسترسی ندارند. کلاس های ٧ هزار مدرسه از ١٦ هزار مدرسه در سراسر کشور به دلیل کمبود ساختمان کافی در چادر و یا فضای باز برگزار می شوند.
طالبان کماکان مدارس جنوب کشور را تخریب می کند و دخترانی که درصدد کسب تحصیل و آموزش هستند را هدف قرار می دهد.
آرزو امید، نماینده گروه «زنان برای تغییر» می گوید تحصیل این دختران در مدرسه حیاتی است.
او می گوید «اگر ما می خواهیم زندگی مان، به ویژه زندگی زنان افغان را متحول کنیم، باید مردم آموزش ببینند».
دانشجویان دانشگاه در کابل می گویند نظام آموزشی بسیار قدیمی و عاری از هر گونه انسجام و هماهنگی است.
حمید امان، دانش آموز دانشگاه می گوید کلاس ها پر جمعیت هستند و استادها برای آموزش در این مقاطع آمادگی ندارند.
او گفت «این روزها شما شاهد کلاس های هفتاد و یا هشتاد نفری هستید و استادان نمی توانند به این همه دانشجو درس بدهند. بنابراین اول باید ابعاد کلاس ها تغییر کند، بعد معلمان و استادان. در مناطق روستایی دانش آموزانی فارغ التحصیل دبیرستان هستند که به درستی نمی توانند بخوانند و بنویسند. این فارغ التحصیلان دبیرستانی هم اکنون به بچه های مدارس راهنمایی درس می دهند، بنابراین این بچه ها هیچ نمی آموزند».
طالبان با انتشار کتاب های جدید که بر برابری جنسیتی و جهانی شدن تمرکز می کنند، مبارزه کرده است.
احمد خالد فهیم، نماینده «کمیته سوئدی برای افغانستان» می گوید واحدهای درسی و آموزشی جدید، کلید راه یافتن به یک افغانستان مدرن است.
او می گوید «تدوین یک واحد درسی و آموزشی ملی که هویت افغان را از چشم انداز جهانی و بین المللی تعریف کند (ضرورت دارد). به عبارت دیگر: آفرینش یک افغان محلی با یک چشم انداز جهانی».
رهبران افغانستان می دانند که کودکان هستند که باید بتوانند انتظارات کشور را متحقق کنند.