بخش انگلیسی صدای آمریکا - روزنامه‌نگاران می‌گویند اگر افغانستان می‌خواهد نزدیک به ۲۰ سال بهبود وضعیت رسانه‌ها را از دست ندهد، لازم است آزادی مطبوعات بخشی مهم از توافق صلح با طالبان باشد.
رسانه های محلی و روزنامه نگاران می‌گویند مایه تاسف است که در هیات منتخب ریاست جمهوری افغانستان، که باید ترکیبی از مقام های دولتی و نمایندگان بخش‌هایی از سراسر جامعه افغانستان باشد، هیچ نماینده‌ای از رسانه‌ها حضور ندارد.
آنها به خصوص نگران پیامدهای هرگونه توافق برای گزارشگران زن هستند.
نرگس هورخش، که هشت سال برای رسانه های افغانستان کار کرده است، به صدای آمریکا گفت: «ما روزنامه نگاران صلح می خواهیم؛ اما نه به قیمت اجبار به پوشیدن برقع یا عدم برخورداری از آزادی بیانی که اکنون داریم.»
مذاکرات آشتی ملی پساجنگ، که هنوز تاریخ دقیقی برای آغاز آن تعیین نشده است، ادامه توافق اواخر ماه فوریه آمریکا و طالبان در دوحه قطر خواهد بود.
نجیب شریفی، از اعضای «کمیته مصونیت خبرنگاران افغان»، می‌گوید معنای صریح آزادی مطبوعات در یک افغانستان پساجنگ هرگز به بحث گذاشته نشد.
این کمیته همچنین مقام های دولت افغانستان را مورد انتقاد قرار داده که در درخواست تضمین آزادی مطبوعات از طالبان و دعوت از روزنامه‌نگاران برای مذاکرات کوتاهی کرده‌اند.
حمید حیدری، روزنامه نگار و مدیر کانال ۱ تلویزیون کابل که از حواشی مذاکرات دوحه گزارش داده بود، به صدای آمریکا گفت وفاداران به طالبان می‌گویند فقط آزادی‌های مطبوعاتی مبتنی بر شریعت را قبول دارند: «من نگرانی‌هایی دارم و نمی دانم طالبان چه می خواهد. ما در باره این موضوع که آزادی بیان و دستاوردهای رسانه ای در افغانستان باید یکی از خطوط قرمز در روند صلح باشد، خواهان شفافیت از سوی دولت افغانستان و جامعه بین المللی هستیم.»
فیروز بشاری، سخنگوی دولت افغانستان، می گوید: «آزادی بیان، از جمله فعالیت رسانه‌های آزاد افغان، یکی از بزرگترین دستاوردهای دولت افغانستان طی ۱۹ سال گذشته بوده است. ما این دستاورد مهم را طی مذاکرات با طالبان در نظر خواهیم داشت.»
بنا بر گزارش ها، از سال ۲۰۰۱ تا کنون، دست کم ۶۰ فعال در حوزه رسانه در افغانستان کشته شدند.
بر مبنای شاخص های «گزارشگران بدون مرز»، وضعیت آزادی مطبوعات در افغانستان از کشورهای همسایه شامل پاکستان، ازبکستان، تاجیکستان، ایران، چین و ترکمنستان بهتر است.
