کارگردان: ويم وندرز Wim Wenders
بازيگران: برونو گانز
آلمان غربی/فرانسه، ۱۹۸۷، سياه و سفيد / رنگی، ۱۳۰ دقيقه
اين فيلم را يکی از بزرگترين و بهترين آثار سينمايی دهه ۱۹۸۰ ميلادی دانسته اند. بالهای آرزو هم داستان عشقی ماورای طبيعی جالبی است و هم اظهار عشق فيلمساز به شهر برلين است. برونو گانز در نقش «داميل» فرشته ای که عاشق بندباز زيبا می شود و برای با او بودن به زمين می آيد، اما اين سقوط به منزله سقوط از جايگاه والای فرشتگان و به معنی سقوط از زيبايی و برازندگی نيست بلکه به معنی آمدن و رسيدن به برازندگی و پسنديدگی است. اين نگاه به تضاد بين عرش اعلی و زمين، که هسته فلسفی فيلم را تشکيل می دهد، از تازگی فرحبخشی برخوردار است.
دوربين در اين فيلم از عشق و احساسی که کارگردان نسبت به برلين دارد حرف ها می زند، و اين شهر قديمی و باوقار را با تمام شکوهش به نمايش می گذارد. فيلم بردار، برای تاکيد بر موضوع فيلم، فيلمبرداری سياه و سفيد را با رنگی جابجا در هم کات می کند و از رنگهای تند و سايه روشن های پررنگ برای تمايز قايل شدن بين بهشت و دوزخ استفاده می برد. از لابلای اين شگردهای ماهرانه سينمايی بخوبی احساس می شود که وی همين تمايز را بين برلين قديم و شهر پويا و سرزنده و مدرن کنونی نيز قايل است. وندرز در جشنواره سينمايی کان سال ۱۹۸۷، جايزه بهترين کارگردان سال را بخاطر اين فيلم از آن خود کرد.