کارگردان: مارلين گوريس
هلند، ۱۹۹۶، رنگی، ۱۰۵ دقيقه
اين فيلم که برنده جايزه بهترين فيلم خارجی در جشنواره اسکار سال ۱۹۹۶ شد، نگاه طنزآلوديست به تاريخ مدرن از زاويه ديد پنج نسل از زنان مستق الفکر هلندی. داستان در سال ۱۹۴۵ با بازگشت آنتونيای چهل و چند ساله به دهکده زادگاهش آغاز می شود، دهکده ای که از نظر اقتصادی توسعه نايافته و از نظر فرهنگی عقب مانده است با عادات و خرافات ماقبل مدرن و نگاه شوونيستی به جايگاه زن.
پس از ورود به دهکده، آنتونيای خخوشخرام و باوقار با حرکات سنجيده و ملاطفت طبعش عده ای از همه جا رانده را بدور خود جمع می کند. و به اين ترتيب پس از چند سال انقلابی به آرامی در حال تکوين است. خانه آنتونيا تبديل به اوتوپيايی می شود که اولين قانونش مدارا و اساس همزيستی اش بر تحمل و تسامح است.
کارگردان گوريس که در دهه ۱۹۸۰ ميلادی به ساختن فيلم های فمينيستی مشغول بود در اين فيلم به پختگی رسيده و ديدش عمق يافته است. لحن فيلم صريح و غير دگماتيک است و با سبک فرحبخش و تازه ای هدونيسم زمينی و رفتار ضد سنتی و بت شکنانه را با متانت دايره طبيعی و ابدی زمان و تغيير در هم می آميزد. داستان فيلم بگونه ای سيال و ساده پنج دهه را در بر می گيرد و کاراکتر های زنده و جالبی را می پروراند، دخترانی که در مرکز «اعقاب آنتونيا» قرار دارند. دانيل، هنرمند بيسکسوئل و خلاق؛ تريز، کاراکتر پيچيده و هميشه غمگين داستان؛ و سارا، دختر موسرخی که سرشار از انرژی حياتی است.