با نگاهی كوتاه و گذرا به اعترافاتی كه معمولاً برخی از فعالين سياسی در زندان انجام می دهند و به تبع آن نمايش تلويزيونی كه پخش می شود حکايت از آن دارد كه چه نوع فشاری بر فعاليت روشنفكران در زندان اعمال میشود كه در بيرون از زندان و در فضای آزاد حاضر به گفتن چنين مطالبی نيستند و يا بعد از آزادی از زندان درصدد تكذيب آن بر می آيند و آن را ناشی از فشار روحی روانی ، جسمی محيط زندان می دانند.
بايد به اين نكته اشراف داشت كه محبوس نمودن فعالين سياسی بخصوص دانشجويان كه نسل جوان جامعه را تشكيل می دهند – در سلولهای انفرادی نه تنها خلاف مقرّرات و قوانين داخل و كنوانسيونهای بين المللی است بلكه از آن می توان به عنوان شكنجهای سفيد نام برد كه دستگاه قضايی با توسل به سياق فوق و تدوين برنامه های هويت درصدد ترور شخصيت سياسی دانشجويان ، روشنفكران و دگرانديشان است .
در سالهای اخير و بعد از وقايع تيرماه 1378 اين پروژه در رأس برنامه های دستگاه قضايی قرار گرفته و دانشجويان را به دليل اتهامات واهی و بی اساس وادار به اظهار ندامت واعتراف نمودند. قابل توجه است كه اعتراف و اقرار تحت شرايط خاص و اجبار به اعتراف در محيط زندان بهيچ وجه قابل استناد حقوقی و قانونی نبوده و محاكم دادگستری نمی توانند با استناد به اين نوع از اقارير كه معمولاً در شرايط تحت سلولهای انفرادی از فعالين سياسی ميگيرنداستناد نموده و با تكيه بر آن حكم صادر نمايند.
ماده ۵ : حقوق بشر:" هيچ كس نبايد شكنجه شود يا تحت مجازات يا رفتاری ظالمانه ، ضد انسانی يا تحقير آميز ، قرار گيرد ".
بنابراين هر گونه شكنجه برای گرفتن اقرار يا كسب اطلاع ممنوع بوده و اجبار شخص به شهادت ، اقرار يا سوگند مجاز نيست و چنين شهادت و اقرارو سوگندی فاقد ارزش و اعتبار است.
از طرفی در هيچ يك از موارد قوانين عادی و اساسی قاضی مخير به نگهداشتن متهمان بالخصوص(متهمين سياسی) در سلولهای انفرادی و شرايط تحت زندان نيست، فقط در ماده 181 آيين نامه زندانها در مورد تخلفات زندانيان شورای مركب از رئيس زندان يا جانشين او ، معاونين يا مسئولين انتظامی و فرهنگی ، قضايی و… تنبيهاتی در نظر گرفته می شود. كه در بند ۴ ماده 182 آيين نامه زندانها يكی از موارد تنبيه انضباطی را زندان انفرادی تا يك ماه تعريف نموده اند . بنابراين نگهداشتن متهم در سلول انفرادی فقط در صورتی است كه زندانی مرتكب اعمال خلاف مقررات زندان شود ( كه اين خود جای بحث مفصلی را می طلبد ) نه اينكه قاضی قبل از محكوم شدن متهم، خودسرانه با توجه به روحيات و احوالات شخصی ، متهم را در سلول انفرادی محبوس نموده و بعد از مدتی اقارير و اعترافات مورد دلخواه خود را از فرد زندانی دريافت نمايد و آن را مستند صدور حكم قرار دهد. عليهذا اعترافات حاصله در ايام انفرادی فاقد اعتبار قانونی بوده و از درجه سنديت حقوقی ساقط می باشد .
عطا مرادی دانشجوی حقوق
ataalah_moradi@yahoo.com www.ata1222moradi.persianblog.com