برای کشوری که هر سال به جمعيتش به اندازه جمعيت استراليا اضافه می شود، عجيب نيست که ساليانه ۱۷۸۰۰۰ فارغ التحصيل در مهندسی نرم افزار بيرون می دهد. هندی ها به اميد سبزی علفزار گرين کارت آمريکا يا حداقل گرفتن شغلی دربازار کامپيوتری داخلی، دچار تب و لرز برای تحصيل در علوم کامپيوتری شده اند. اما آينده برای هزاران نفر جوان از خانواده های فقير سياه بنظر می رسد و رويای ترقی در سلسله مراتب اجتماعی، به کابوس ماننده تر است. نظير داستان پدر "نير" که دکان کوچکی در بمبئی دارد و ماهی ۲۵۰ دلار درآمد. او پس از خواندن مقالات بيشمار در روزنامه ها که وعده ی آينده درخشانی در فنون کامپيوتری را می دادند، ۷۰۰ دلار پول قرض کرد و دختر ۲۲ ساله خود را به يک دوره شش ماهه نقاشی متحرک با کامپيوتر فرستاد. يک جوان ۲۱ ساله ديگر به نام "شيرپاتی" همين مقدار پول برای يک دوره "مولتی مديا" داد و سپس با حقوق ماهيانه ۱۷ دلار (حدود پانزده هزار تومان) استخدام شد.
شک نيست که بسياری از هندی ها در کار خود موفق می شوند، بخصوص اگر بتوانند هزينه دوره های دوساله برنامه نويسی را بپردازند. يکی از کارشناسان معتقد است که بسياری ها نه به دليل علاقه، بلکه به اين دليل دنبال کامپيوتر می روند که فکر می کنند پول و شغل در آن است و اين، دليلی غلط و گمراه کننده است. همت می گويد:"در گذشته در هند همه می خواستند دکتر و مهندس شوند، حال به دنبال کامپيوتر می روند. به اين ترتيب، رشته های ديگر مانند موسيقی، ادبيات يا رقص، ذهن های قوی و خلاقی را ازدست می دهند."
وايرد دات کام