سلام...
اجازه بدهيد برايتان بازگو كنم . چند روزی است كه فكرم را عجيب بخود مشغول كرده است .
سرنوشت يك انسان - چه بگويم - سرگذشت يك زن - حديث يك مادر .
فكر كردم ... همه مدتی درباره اش حرف ميزنند . رسانه های خبری جنجال ميكنند . هر كس مسئله را بنحوی واز زاويه ای برداشت و بازگو ميكند زمان ميگذرد و ارام ارام در حالهای خاكستری رنگ - تنها خاطره ای كوچك ميماند اما او هميشه در قلب پر اضطراب فرزندش جاويد ميشود چه شد و برای چه رفت - رفت تا برايمان عكس - خبر و گزارش بياورد .
نه از ان نوع خبرها كه نشان از اصلاحات و گفتگوی تمدنها دارد و نه از ان نوع كه ... نه نه بلكه از ان نوع كه خبر از اتشی ميدهد كه نه ميگويد به ديكتاتوری . به ولايت
. به بردگی ايده ها . خبر از جنبشی در ميان اتش .از جوانهای پرشور و مردمانی ازاديخواه كه نه ميگويند به هر چه استبداد .
... حرفهايم به اينجا كه رسيد . بغض در گلويش پيچيد و گفت - ميدانی ركسانا . وقتی فرزندم بدنيا امد - او را زيبا نام خواهم داد . به ياد او و به ياد تمامی انسانهای زيبا انديشی كه برای ازادی جان سپردند .
در ميان سكوتی عميق . انديشيدم كه كسی از او اين انتظار را ندارد . اگرچه با شكم برامده اش همپای ما برای حمايت از دانشجويانمان قدم بر ميدارد و خالصانه هر چه در توان دارد انجام ميدهد بدون انتظار .
اجازه بدهيد از طريق شما ياران . تشكر كنم از او و همه بانوان غير ايراني كه پا به پای ما ايرانيان در تظاهراتهايمان شركت ميكنند و فريادهايمان را پرشكوهتر ميسازند
متشكرم... ركسانا