در ميانه اندوه ملی و تراژدی مرگ دو خواهر دوقلوی ايرانی، جهانی با ايرانيان و با خانواده صفائيان همدردی می کند. جهانی که ربع قرن است اخبار ايران اسلامی را با کراهت و ناراحتی می شنود، از تروريسم دولتی، دستگيری ها، اعدام و شکنجه، از تلاش شوم برای دستيابی به سلاح های مخوف و بی خردانه و از همه بدتر، اخبار سرکوب حقوق زن ايرانی توسط طالبان ناموفق حکومتی را.
لاله و لادن، آگاهانه و با اراده آزاد، مرگ را به عدم استقلال ترجيح دادند و با چهره خندان و روحيه عالی که شگفتی و احترام جهان را کسب کرد به اتاق جراحی رفتند. دو دختر از کشوری که کارگزارانش در خصوصی ترين امور زندگی انسان ها دخالت می کنند، تصميم گرفتند که يا آزاد زندگی کنند و هرکدام به عنوان يک انسان مستقل هدف های مورد علاقه خود را دنبال کنند، و يا اصلاً زندگی نکنند. آنها قصد خودکشی نداشتند و کاری که کردند از عشق به زندگی سرچشمه گرفت .
مورد لاله و لادن چيزی بيشتر از يک «پرونده پزشکی» غريب بود؛ از هر چند ميليون نوزاد، يکی بهم چسبيده به دنيا می آيد و شماری از اينگونه موارد در جهان وجود دارد، اما هيچکدام نتوانسته اينچنين ذهن و حواس مردم کشور های مختلف را به خود جلب کند.
سال هاست که بسياری از روشنفکران غربی اصرار دارند که معيار ها و مفاهيم فرديت و حقوقی که ملازم آن است، محصول دموکراسی غربی است و نمی توان آن را به کشورهای اسلامی "تحميل" کرد. در پشت اين جهل زشت نسبت به تاريخ غرب و شرق و در پس ظاهر دموکرات منش و ليبرال اين ديدگاه، همان معامله گران ديپلوماتی قرار دارند که شايد نود درصد از انرژيشان صرف زدو بند های سياسی در پشت پرده برای حفظ حکومت های بدنام می شود.
اگر دنيا پنجاه ساعت چشم انتظار نتيجه جراحی جداسازی دوقلو های ايرانی شد، به اين دليل بود که عالی ترين تلاش را برای احياء و اثبات فرديت در اين دو خواهر ديد؛ و اين، ريشه دار ترين آرزوی انسان ها از ماقبل تاريخ تا امروز بوده است. تمامی جنبش های روشنگری و اصلاحات برای کوتاه کردن دست حکومت و کليسا از حوزه زندگی فرد در چند صد سال اخير، موتور محرکه ای به جز ميل انسان به دستيابی به فرديت و حق انتخاب آزاد نداشته است.
لاله و لادن به دردناک ترين وجهی، جهانشمولی اين خواسته را يک بار ديگر ثابت کردند و دست رد به تقديری زدند که برای آنها قلم خورده بود.
اما دست تقدير ديگری خواست که مرگ آنها مقارن با ايامی شود که جامعه ايران، از شدت ميل به آزادی و رسيدن به نقطه تعين حدود قدرت حکام، به نقطه جوشش و غليان رسيده است.