چليس مک دانا، صدای آمريکا
از زمان سقوط صدام، عراقی ها از آزادی های تازه بدست آمده استفاده می کنند. يکی از اين آزادی ها، استفاده از اينترنت بدون دخالت دولت است...
گپ زدن با دوستان و بستگان در کشور های ديگر از طريق اينترنت، ارزان تر از تلفن است. پست الکترونيک، بازديد از تارنمای جهان اينترنت و رفتن به اتاق های گپ اينترنتی در عراق قبل از جنگ تقريباً ناشناخته بود. رژيم صدام برای جلوگيری از حرکت اطلاعات از خارج به داخل عراق، سايت های بسياری را مسدود کرده بود.
عمران چديرجی، در يکی از اين کافه های اينترنتی شريک است و می گويد:"رژيم سابق به دقت همه ايميل ها را بازرسی می کرد. سرويس های مجانی مثل ياهو و هات ميل، ممنوع بود..."
تاکنون حدود ده "کافی نت" در بغداد باز شده است و بنظر می رسد تعداد بيشتری در حال گشايش است. در سراسر اين شهر پُسترهای تبليغاتی و آگهی های تجاری، افتتاح کافه های اينترنتی جديد «به زودی در اين مکان» را اعلام می کنند.
اما صاحب يکی از اين کافه ها می گويد:" اينترنت، به قيمت ارزان به عراق نمی رسد. فقط نصب وسايل دريافت اينترنت از طريق ماهواره حدود ۴۰۰۰ دلار خرج دارد." به اضافه مخارج کامپيوترو اجاره محل. و يک مشکل حاد ديگر، قطع برق است. اما آقای عمران اضافه می کند:"ما ژنراتور توليد برق داريم و در صورت قطع برق، سيستم کمکی باعث می شود اطلاعات روی کامپيوتر ها از بين نرود."
هنوز پرداخت ساعتی ۲ دلار برای استفاده ازاينترنت در امکان همه کس نيست. سرمد البهرانی، می گويد از يک دانشگاه آمريکايی مدرک تحصيلی در رشته های علمی دارد، ولی وقتی در ۱۹۹۱ به عراق بازگشت، نتوانست کاری در زمينه کامپيوتر پيدا کند. تنها شغل ممکن، کار کردن برای دولت بود.
صاحب کافه اينترنتی می گويد که کامپيوتر را در مدرسه ياد نگرفته است، بلکه در شش سالی که در اردن بود رايانيدن را فراگرفت. بنظر می رسد اين روز ها، عراقی ها برای کسب تجربه با کامپيوتر، مجبور به ترک عراق نيستند.