کارگردان: جوزو ايتامی
ژاپن ، ۱۹۸۴، رنگی، ۱۲۴ دقيقه
اين اولين فيلم جوزو ايتامی نگاهی است انتقادی و طنزآميز به مسئله مرگ، آنهم از دريچه ژاپنی و با اصرار بر نشان دادن اينکه چگونه يک خانواده مدرن ژاپنی سه روز طولانی را در مراسم ختم بودايی سنتی بسر می آورد. کارگردان با دقت و ظرافت خاصی به تشريح موضوعش پرداخته و حوادث ريز و درشت داستان را با موشکافی بررسی می کند و ناهمخوانی ها، ناهنجاری ها و دقايق بی لطافت و خشک اين مراسم ، که جزو جدی ترين و عبوس ترين مراسم فرهنگ ژاپنی است، را نشان می دهد.
اعضای خانواده با وظيفه شناسی خاصی پای دستگاه ويديو، نوار آموزشی «چگونه مراسم ختم را بجا آوريم» را نگاه می کنند. با اين وصف از همان ابتدا واضح است که بچه ها از اين وضع در عذابند و گروهی از زنها يکدفعه خنده هيستريک بسراغشان می آيد و پُقی می زنند زير خنده. تازه دوست دختر کاراکتر اصلی داستان نيز از راه می رسد و او را برای يک عشقبازی هول هولکی بميان درختان می کشاند. اين فيلم قشنگ و پرنکته ايست که در ضمن بخوبی توانسته جلوی سانتيمانتاليزم کشکی و دهن کجی های تمسخرآميز را هم بگيرد و موضوع را با وقار و توجه لازم به آخر برساند.