عماد رام، خواننده، نوازنده فلوت، آهنگسازقديمی و از بزرگان موسيقی پاپ ايران، که کارش را با نواختن فلوت در ارکستر اداره هنرهای زيبا وابسته به وزارت فرهنگ و هنر آغاز کرده بود، بدور از وطن و در آلمان در گذشت. تاثير کارهای او همچنان در موسيقی پاپ ايرانی ادامه دارد.
آهنگ های بياد ماندنی عماد رام از قبيل «بهار من گذشته شايد» را هر دوستدار موزيک معاصر ايرانی بياد دارد و گاه زمزمه کرده است. او اين ترانه را در آغاز با صدای مخصوص و خسته و منحصر بفرد خود خواند؛ در سالهای بعد که موسيقی پاپ ايران به همت ويگن، عارف، سيما بينا، سيمين غانم، عمادرام و عقيلی و سايرين پا گرفت، اين ترانه را ستار دوباره خوانی کرد.
ترانه «تنهايی» عماد که با اين شعر آغاز می شد:
در اين دنيا تک و تنها شدم من،
گياهی در دل صحرا شدم من
را در سالهای دهه چهل شمسی، بعد از خود عماد رام، گروه معروف «اعجوبه ها» با خوانندگی جمشيد عليمراد اجرا کردند و هنوز بعد از نزديک 40 سال زيبايی و اصالت آن را می توان احساس کرد. و براستی که زيبايی اشعار و ترانه های عماد رام هنوز پس از گذر سالهای دراز بداعت و طراوت خود را حفظ کرده اند.
در ترانه کوتاهی عماد رام در فيلمی ساخته جلال مقدم می خواند که:
هر دری به غربت چرا واميشه،
آدم اينجا تنها ميشه،
ناله ها بيصدا ميشه.
اين غربت و اين بی صدايی ناله ها سرنوشت خود عماد رام و حکايت مرگ او در غربت هم بود.
عماد رام در روز جمعه، 30 ام ماه مه، در ميان جمعی از دوستانش بخاک سپرده خواهد شد. يادش زنده و روانش شاد باد.